Sözlerle çok şey anlatılır.
Ya sustuklarımızla...
Bir ses yankı yapar;
Ya surat asılır,
Ya gülümser,
Susar.
Sustukça,
İçinden gümbür gümbür
Bağıran biri var.

Biz, susan tayfalar mıyız?
Yüzsüz, kimliksiz sayfalara
Yazan bizler
Nelere sustuk
Susturulduk.
Yok yok
Nedir bizi susatan gerçek?
Yoksa, bencil, kibirli
Yalnızlığımız mı kör kuyulara atan?
Yusuf değiliz ki,
Bir saray beklemiyor
Bizi.
Ne bileyim belki de
Susuzluğumuz sevgiye, ilgiye
Sevgiyle bakan gözlere.

Tamam anladım, dostum:
Bunca kibirden duvarlar örerken
Kalbimize,
Bencilliğimizle
Her sesi,
Sandık ki bize karşı.
Neden hiç çıkmadık
Küçük hücremizden.
Bu havuzu
Okyanus mu sandık.
Dünya o kadar,
İnsan alemini barındırırken.

Haydi bir ufuk çiz kendine
Yaklaş yaklaş
Bu çizgi değil
Gördüğün en son çizgi
Gün batmadan ulaşmak zor.
Lakin hep ilerde olacak
Senin en sevdiğin.
Ufuk çizgin sen yaklaştıkça
Senden her zaman
Uzaklaşacak.

(Kasım 2010 İstanbul)