Küçük bir kız çocuğuyum
Acıları içine birer birer çeken
Küçük bir kız çocuğuyum
Elimde bezden bir bebek
Oyun oynuyorum anlamsızca
Hayaller kuruyorum
Haftalar aylar yıllar boyunca

Pembe hayallerimin
Ulaşılmaz düşlerinde
Kaybolmak İstiyor olsamda
Kaybolamıyorum tos pembe dünyamın
Çaresiz kimsesiz kalmış
Meçhul karmaşık yollarında

Kimi zaman anneme kızıyorum
Kimi zaman kendime
Dirhem dirhem
Hayat canımdan can alsada
İnadına yaşıyorum
İnadına hayatı seviyorum

Biliyorum acıları yaşamak
Benim kaderim olsada
Elbet gün gelecek
Hayat banada gülecek
İşte o anda kadere inat
Bende haykırarak
İnadına gülecem

Ellerim küçücük olsada
Yüreğim ise öylesine büyük ki
Acılarla çilelerle yaşamayı
Öyretmiş olsada hayat bana
Kimse bilmeden görmeden
Sessiz sakin hıçkıra hıçkıra
Gülmeyi özlesemde

Ufacık şeylerle mutlu olmayı
Öğretti bana hayat
Nefes almayı acı çekmeyi
Hayal kurmayı
En güzelide çocuk olmayı

Buz kesmiş ellerimi
Annemin sıcacık koynunda
Isıtmayı özlüyorum
Ben kimim neyim diye
Kendime saçmaca sorular sorsamda
Dönüp dolaşıyorum aynı
Çıkmaz sokaklara çıkıyor ömrüm

Ben beni kaybetmiş bir haldeyim
Çoçuksu yüreğimi yanıma alıp
Düşler sokağının gece bekçisi olarak
Çocuksu hayallerimin
İsimsiz kahramanı olmuşum

Kimse bilmeden görmeden
Küçücük bedenimle
Tüm dünyayı sırtlamışım
Şunu anladım ki
Ben acılarla yaşamayı
Öğrenemesemde

Kendime bir dünya çizip
İçinde düşler kurup
Hayaller ülkesinin
Prensesi olamasamda
Kendi hayatımın
İsimsiz kahramanı olmuşum...


Ufuk GÜNEY