Sen yoksun…
Şimdi herşeyi eksik İstanbul’un,
Şimdi; uçup gidiyor nazeninde
Üsküdar’dan salacağa bir ömür…
…
Sen “metropol” güzeli;
Nisa’nın sevdası sende meçhul
Bekareti mavi düşlerinde…
Sen de bilirdin bir zamanlar,
Geceleri sokak sokak gezen
Bir kandil gibi ömrünü aydınlatan
O esrik sözlerin efendisiydim.
…
Sen “yoklama” güzeli;
Senin ıssız sokakların var bilirim
Deniz kıyılarında beslediğin
O tükenmez eskimez tutkunun,
Son esiriyim…
…
Söyle harikulâdem
Biz kaç zamanı çaldık hayattan?
Gelmediğim yollar mıydı özlediğin?
Şimdilerde şiir yorgunu gözlerim.
Senin için yazılmış birkaç satır…
Okuduğun kadar masum.
Düşlerin gibi,
Ve ne çabuk eskitirdin
Daha dün gibi…
Şimdi yokluğunu bölüşüyoruz
Ben ve salacak…
Yeni sözler bulduk sen gelmeyeli
Onlar da bana “küfrediyor” tıpkı sen gibi…
…
Sen “toplama” güzeli;
Sen kendini belki bensiz sanarsın.
Yokluğun çok kalabalık,
Onla aramda birtek sen varsın.
O sövüştüğümüz telefon kulübeleri
Bir cinnet halinde kopuk ahize…
Gelip geçen demir yığınları
Hayatın gibi kalabalık…
Ve ömür;
Yokluğuna asi bir serseri takvim.
Şimdi her şey seni bekliyor.
Herşey hüzünlü bu günlerde
Sokaklar ıssız,
O boş antrede seni bekleyen
Bu adam artık “yakışıksız”.
…
Şimdi herşey ikimizde;
Seni bana beni sana saklayan
Söylenmemiş sözler var içimizde.
…
Şimdi salacakta kaldı adın
Ne bir martı ne bir vapur,
Yerlere dökülmüş yapraklarda yüzün
Birazdan güneş doğacak
Birazdan heryer hüzün…
…
Alıp götürdün işte, daha ergin bir zamana
Bir bahar mevsimi salacak kıyılarında…
Ne hayal ne de gerçek
Biz yaşadıkça;
Bu rüya ömür boyu sürecek…
…
Uyanma Serçe! Bu son rüya.
Uyanma!
Bir İstanbul daha yok bize…

Serçe: Rüya 34
Tevil: “O” bir an uyudu. Ve Serçe kuyuya düştü çırpındı. ”O” uyanamadı. Serçeyi çırpınırken gören ahaliden söz alimleri kuyuya baktı ve Hep birden dediler ki: O bizim. Şimdi düşünüp beraberce paylaşalım. Bizim her birimiz bir Adem-i alemdir… ”O” uyandı ve serçenin ardından bu rüyayı yazdı…