Fenerbahçeli’ye
Bir şehri yağmalar gibi ıssız kalınca ruhum
Yağmurlar dağlara çıkar, bulutlar uzun
Karanlık düşer suya, güneş uymuş ona
Gözlerin uyumak bilir, rüzgâr usul vurunca
Ve ben
Aşktan söz etmemişken sana.


Tren raylarından geçer günler, kâh uzun kâh kısa
Havaya attığın taş düşer, sapanda vurulunca
Toprak ağlar mı ağlar; yer çatlar mı çatlar
Topukların düşünce suya
Ve ben
Aşktan söz etmemişken sana.


Geceyi almak gibi koynuna, yalnız kalınca
Nasıl yolun bulur âşık, gözleri uykuda
Ellerim, ellerinde huzuru bulunca
Gök yeşerir, yer yeşerir, ağaç yeşerir
Ve ben
Aşktan söz etmemişken sana.

Irmaklar çağlar, kulağını eğince arza
Gözler ağlar, ellerin uzaklaşınca
Başım ağır gövdeme, ayaklarım yük
Ben ki taşımamışken seni alnımda
Ve ben
Aşktan söz etmemişken sana.

Parmakların gelir geçer, penceremden
Perdeler gölgen,
Havada sis, siste kurt ulurken
Ben ki yıllarca hasretim
Ve ben
Aşktan söz etmemişken sana.


Tenin, memnun olmamış dünya
Saçlarını rüzgâra göre tanı
Gözlerin aşkın en yakın tanığı
Vurun kelepçeleri gözlerime
Ve ben
Aşktan söz etmemişken sana.

Küçük çocuk top oynardı bahçede
Hayalleri vardı uzanınca gecede
Hangi parmağın çizdi, bu işkencede ne?
Aşkın ruhumda körebe
Ve ben
Aşktan söz etmemişken sana.


Mum gibi eriyip de ruhumda kelimeler
Çarmıha mı geriliyor bedenim
Çakmak gibi tüterken tüneller
Ellerin gelir geçer
Ve ben
Aşktan söz etmemişken sana.






II
Kirlenmiş dünyanın bir ucundan bak
Gözleri ellerin kadar çapak
Hangi tene değsem işkence
Eğil de çocuk gözlerime bak
Ve ben
Aşktan söz etmeye korkardım.

Tozlu pencerelerinde sinek atığı
Poker değil, pişti desen değil
Bu kasvet hangi aşkın artığı
Ölmüş çocukların çığlığı
Ve ben
Aşktan söz etmeye korkardım.

Şehirler bombalanırdı, rüya değildi
Baş üstünde baş olmazdı
Sapla saman değil rüzgârın savurduğu
Eller ve kollardı
Ve ben
Aşktan söz etmeye korkardım.

Dilenciler uğrardı köşedeki meyhaneye
Kediler, kasapların önünde dolanırdı.
Kadınlar, usulca dönerdi sokağı.
Kuşlar, olgun ağaçlara uğrardı.
Ve ben
Aşktan söz etmeye korkardım.


III
Güneşe ulaşmaktı insanların umudu
Gönlüm güneşlerle doluydu.
Gözlerin fener olurdu
Balıklar havada uçardı.
Ve ben
Aşkı almazdım ağzıma.

Bulutlar, sıcak günlerde yorgandı.
Ağaçlar, yeşiliyle çıkagelirdi.
Çocukların üstünde elbise
Annelerin ellerini tutardı.
Ve ben
Aşkı almazdım ağzıma.

Sigara içerdi babalar, kimi akşamlar
Kamışlar daha adam olmamıştı.
Çilingir sofrasında Abbas,
Aşklar, bir masaldı.
Ve ben
Aşkı almazdım ağzıma.

Beton duvarları vardı evlerin
Ağlamak haramdı.
Sesleri vardı kelimelerin
Kuşlar bile anlardı.
Ve ben
Aşkı almazdım ağzıma.


IV

Gece sendin, gündüz sen
Adım sendin, sende ben
Şehirler sana çıkardı
Trenler sende durur
Ve ben
Aşkı bilmezdim böyle.

Ağaçlar sen kokardı,
Kediler sen konuşurdu
Bir dilim ekmekle
Sen diye doyardı.
Ve ben
Aşkı bilmezdim böyle.

Yıldızların uğrak yeriydi gözlerin.
Güneş, uyandın diye doğardı.
Gece, sen uyudun diye karanlık
İnsanlar sus pus olurdu.
Ve ben
Aşkı bilmezdim böyle.

Saçların havalansın diye eserdi rüzgâr,
Irmaklar, sen geldin diye çağlardı.
Dağlar, yürüyesin diye eğerdi başını
Kuşlar da neşe taşırdı.
Ve ben
Aşkı bilmezdim böyle.

V
Şimdi oturup hayatın kenarına
Yırtmak vakti anıları.
Sığınıp gülen simana
Unutmak var hatıraları.

Ne doğan gün sendin,
Ne de yaşama sevinci
Yıkıldı içimdeki bendin
Neşe, hüzne erince.

Vakit geçti sevgili
Gel, yorma kendini.
Sakla içinde kederi
Balıklar, güzel yerini saklayacak.


M.S./2010
KAHRAMANMARAŞ