3
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
1248
Okunma
Gecenin ıssız karanlığında
küflenmiş bir ormanda
gözlerine mil çekilmiş
zavallı bir köleyim.
Önümde dipsiz uçurumlar
elimi tutmazsan düşerim
ne olur yalnız bırakma beni
el ver bana hayat el ver.
Çocukluğumun mutlu çığlıkları
paslanmış kuytu köşelerde
bozkırda bir ayak iziyim
kimsenin görmediği.
Geceleri karabasanlar görüyorum
bağırıyorum,sesimi duyan yok
sen duy sesimi bari
ses ver bana hayat ses ver.
Ben de mutlu olmak istiyorum
gözlerimdeki titrek mum alevi
yangına dönüşmeden
yılların çürüttüğü bedenimden
son yaprak düşmeden
göçmen kuşların telaşıyla
umutlarım göçmeden
bana da bir şans ver
şans ver hayat şans ver.
NEVZAT ACAR-14/11/2010
5.0
100% (1)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz