Kış Başlarken...

Geçim yükünün omuzlarını düşürdüğü adam ağır adımlarla evine doğru ilerlerken yağmur suyunun oluşturduğu küçük su birikintisine farkına varmadan bastığında ayağının altında ıslaklık hissetti. Kaç sene önce aldığını unuttuğu ayakkabıları görünüşte bu yılı da idare edecek vaziyetteydi. Soğuklar başladığında onları güzelce boyayıp sevinerek giymişti. Fakat şimdi bu ayakkabıyla kışı geçirme hayalleri suya düşmüştü. Son bir çare olarak ayakkabı tamircisine gidip bir çözüm arayacaktı. Bu olaydan sonra kafasına bir soru işareti takıldı ya eşi, kızı, oğlu aynı durumu yaşıyorsa! Bu yıl kimse ayakkabı talebinde bulunmamıştı. Eve gittiğimde tüm ailenin ayakkabılarını kontrol etmeliyim diye düşündü. Bu yıl biraz daha daralan geçimlerinin farkında olan ailesi ayakkabıları yıpranmış olsada ketum davranmış olabilirlerdi. Alın terinden, üretimden türlü yollarla çalınan geçimlik birilerine lüks yaşam ve rant olarak aktarılırken hangi sabrın kendisini tuttuğunu da tam anlayabilmiş değildi.

O akşam eve geldiğinde kapıya vurmadan önce sessizce aile fertlerinin ayakkabılarını kontrol etti. Göz yaşları ayakabıları ıslatırken o ailesinin ona hissettirmeden yıpranmış ayakkabılarla nasıl da idare ettiklerini düşündü. Eşini anlayabiliyordu nice yıllar varlıkta ve yoklukta birbirlerine destek olmuşlardı. Fakat çocuklar; bunlar nasıl çocuk ki istemeden, ses çıkarmadan durabilmişlerdi. Hani eski zamanda olsa zaten en iyi ayakkabı kara lastik olduğundan özenme diye bir problem yoktu; fakat şimdi bir çok kişinin dolabında yıpranmadan bekleyen ayakkabılar varken, kişiler elbisesine göre ayakkabı giyerken hangi terbiye bu biricik yavrucakları bu şekilde sessiz tutabilmişti. Göz yaşları biraz daha çoğaldı, neredeyse içine gömdüğü hıçkırıkları her yerden duyulacak ve bütün sır ortaya dökülecekti.

Sadece dudaklarında bir mırıltı işitildi. Elhamdulillah.

Hüseyin Savaş

Bu blogda my.opera.com/fenomen1/blog/?startidx=5 yer alan hikaye için yazılmış bir yorumdu.

Bir çift ayakkabıydık
Biri sağ biri sol.
Hep aynı yolda gidip gelen
Aynı apartman önünde
Aynı eşiği geçen
Bir çift ayakkabıydık.

Birimiz aşağı mahalleye gider
Ama ayağı hiç yere değmezdi.
Bir çift ayakkabı ama
Biz hiç eskimezdik.
Ne taşa, toza değer
Ne çamur, ne su
Varsıl bir çift ayakkabıydı o.
Her zaman kapıda
Kendisini bekleyen
Çekingen korkak
Başı önde beklerdi
Hizmet için bir başka
Bir çift ayakkabı.

İşte bu iki çift ayrı evlere giderler
Eski ve yorgun boyası dökük çift
Basar zile ve kapıdan
Gülen bir çift terlik çıkar ki
Ayakkabının tüm bağları çözülür birden.

Diğer ayakkabı
Kale gibi bir girişten
Gestapo kılıklı soğuk
Sırtında güvenlik yazılı
Küçük kulübeden geçer.
Durmadan
Duraksamadan
Büyük bir gökdelenin en tepesine çıkar.
Kapıda hizmetçi
Islak elleriyle karşılar
Parlak ayakkabı buz gibi eve
Mermere vurarak kendini
Sert bir adımla girer.

İlk çiftimiz serilmiştir sıcak evin
Kapısının yanına
Şenşakrak kahkahalar duyulur.
Lüks kaldırımlar ayakkabısı
Koskoca dolapta soğuk, yalnız
Kendinden habersiz,
Derin bir ah çeker ki:
Taşıdığı insana, hem kendine acır
Aslı astarı bir çift ayakkabıdır.

(Kasım 2010 İstanbul)

Paylaş:

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir. Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.

Şairin Önceki Şiiri Şairin Sonraki Şiiri

Şiiri Değerlendirin

Bir çift ayakkabı Şiirine Yorum Yap

Okuduğunuz Bir çift ayakkabı şiir ile ilgili düşüncelerinizi diğer okuyucular ile paylaşmak ister misiniz?

Bir çift ayakkabı şiirine yorum yapabilmek için üye olmalısınız.

Üyelik Girişi Yap Üye Ol

Yorumlar

aysegül atakli, @aysegulatakli

14.11.2010 11:41:20

kimisi yûksek ôkçeli
kimisi de dûz taban
ayakkabilar degildir
insani insan yapan
paran varsa alirsin yûz çift
doksani dolap bekler
parab yoksa
pençe ûstûne pençe
vurudurur giyersin

ama insan san eger
bir çifti bile yeter

siiriniz beni çok çok eskilere gôtûrdû
rahmetli babam anlatirdi karkis yerler buz ayaklarina ayakkabi bulamazlarmis giyecek yoksulluk var savas zamani
takunyayi giyerlermis içine de iki çift yûn çorap babannemin ôrdûgû...

biraz daha iyi durumda olanlar çarik alirlarmis
soguktan korumasi ne mumkûn ama en azindan islanmazmis yûn çoraplari...

kutlarim.kaleminize yureginize saglik.saygilar.

Hasret Sıla, @hasretsila

14.11.2010 10:44:14

KONU DAĞILMIŞ

DAHA KISA VE VURUCU OLMALIYDI

AMA BU BİR CEVHER BAKIŞ

Melik Haker

Şiirin sahibi

14.11.2010 11:45:42

Kış Başlarken...

Geçim yükünün omuzlarını düşürdüğü adam ağır adımlarla evine doğru ilerlerken yağmur suyunun oluşturduğu küçük su birikintisine farkına varmadan bastığında ayağının altında ıslaklık hissetti. Kaç sene önce aldığını unuttuğu ayakkabıları görünüşte bu yılı da idare edecek vaziyetteydi. Soğuklar başladığında onları güzelce boyayıp sevinerek giymişti. Fakat şimdi bu ayakkabıyla kışı geçirme hayalleri suya düşmüştü. Son bir çare olarak ayakkabı tamircisine gidip bir çözüm arayacaktı. Bu olaydan sonra kafasına bir soru işareti takıldı ya eşi, kızı, oğlu aynı durumu yaşıyorsa! Bu yıl kimse ayakkabı talebinde bulunmamıştı. Eve gittiğimde tüm ailenin ayakkabılarını kontrol etmeliyim diye düşündü. Bu yıl biraz daha daralan geçimlerinin farkında olan ailesi ayakkabıları yıpranmış olsada ketum davranmış olabilirlerdi. Alın terinden, üretimden türlü yollarla çalınan geçimlik birilerine lüks yaşam ve rant olarak aktarılırken hangi sabrın kendisini tuttuğunu da tam anlayabilmiş değildi.

O akşam eve geldiğinde kapıya vurmadan önce sessizce aile fertlerinin ayakkabılarını kontrol etti. Göz yaşları ayakabıları ıslatırken o ailesinin ona hissettirmeden yıpranmış ayakkabılarla nasıl da idare ettiklerini düşündü. Eşini anlayabiliyordu nice yıllar varlıkta ve yoklukta birbirlerine destek olmuşlardı. Fakat çocuklar; bunlar nasıl çocuk ki istemeden, ses çıkarmadan durabilmişlerdi. Hani eski zamanda olsa zaten en iyi ayakkabı kara lastik olduğundan özenme diye bir problem yoktu; fakat şimdi bir çok kişinin dolabında yıpranmadan bekleyen ayakkabılar varken, kişiler elbisesine göre ayakkabı giyerken hangi terbiye bu biricik yavrucakları bu şekilde sessiz tutabilmişti. Göz yaşları biraz daha çoğaldı, neredeyse içine gömdüğü hıçkırıkları her yerden duyulacak ve bütün sır ortaya dökülecekti.

Sadece dudaklarında bir mırıltı işitildi. Elhamdulillah.

Hüseyin Savaş

Bu blogda http://my.opera.com/fenomen1/blog/?startidx=5 yer alan hikaye için yazılmış bir yorumdu. Şiir diye yazdıklarım hep böyle bir şiire bir hikayeye yazdığım şeyler. Öyle profesyonel değil. Tabii sizde onu kasdetmediniz profesyonel değil. İşte öylesine içten gelen biraz kurgu biraz diyeceğim bir şey.
Yorumunuz için çok teşekkürler. Her zaman beklerim. Burası bu paylaşımlar için değil mi?

Hasret Sıla

14 Kasım 2010 Pazar 10:44:14

Bu yoruma 1 cevap yazılmış.

Melik Haker , şiirin sahibi

14 Kasım 2010 Pazar 11:45:42

Kış Başlarken...

Geçim yükünün omuzlarını düşürdüğü adam ağır adımlarla evine doğru ilerlerken yağmur suyunun oluşturduğu küçük su birikintisine farkına varmadan bastığında ayağının altında ıslaklık hissetti. Kaç sene önce aldığını unuttuğu ayakkabıları görünüşte bu yılı da idare edecek vaziyetteydi. Soğuklar başladığında onları güzelce boyayıp sevinerek giymişti. Fakat şimdi bu ayakkabıyla kışı geçirme hayalleri suya düşmüştü. Son bir çare olarak ayakkabı tamircisine gidip bir çözüm arayacaktı. Bu olaydan sonra kafasına bir soru işareti takıldı ya eşi, kızı, oğlu aynı durumu yaşıyorsa! Bu yıl kimse ayakkabı talebinde bulunmamıştı. Eve gittiğimde tüm ailenin ayakkabılarını kontrol etmeliyim diye düşündü. Bu yıl biraz daha daralan geçimlerinin farkında olan ailesi ayakkabıları yıpranmış olsada ketum davranmış olabilirlerdi. Alın terinden, üretimden türlü yollarla çalınan geçimlik birilerine lüks yaşam ve rant olarak aktarılırken hangi sabrın kendisini tuttuğunu da tam anlayabilmiş değildi.

O akşam eve geldiğinde kapıya vurmadan önce sessizce aile fertlerinin ayakkabılarını kontrol etti. Göz yaşları ayakabıları ıslatırken o ailesinin ona hissettirmeden yıpranmış ayakkabılarla nasıl da idare ettiklerini düşündü. Eşini anlayabiliyordu nice yıllar varlıkta ve yoklukta birbirlerine destek olmuşlardı. Fakat çocuklar; bunlar nasıl çocuk ki istemeden, ses çıkarmadan durabilmişlerdi. Hani eski zamanda olsa zaten en iyi ayakkabı kara lastik olduğundan özenme diye bir problem yoktu; fakat şimdi bir çok kişinin dolabında yıpranmadan bekleyen ayakkabılar varken, kişiler elbisesine göre ayakkabı giyerken hangi terbiye bu biricik yavrucakları bu şekilde sessiz tutabilmişti. Göz yaşları biraz daha çoğaldı, neredeyse içine gömdüğü hıçkırıkları her yerden duyulacak ve bütün sır ortaya dökülecekti.

Sadece dudaklarında bir mırıltı işitildi. Elhamdulillah.

Hüseyin Savaş

Bu blogda http://my.opera.com/fenomen1/blog/?startidx=5 yer alan hikaye için yazılmış bir yorumdu. Şiir diye yazdıklarım hep böyle bir şiire bir hikayeye yazdığım şeyler. Öyle profesyonel değil. Tabii sizde onu kasdetmediniz profesyonel değil. İşte öylesine içten gelen biraz kurgu biraz diyeceğim bir şey.
Yorumunuz için çok teşekkürler. Her zaman beklerim. Burası bu paylaşımlar için değil mi?

Cevap Yaz

Paylaş

ŞİİR KÜNYE

Tarih:

13.11.2010 20:50:11

Beğeni:

Okunma:

2162

Yorum:

Web Zaman Damgası

BEĞENENLER

SON ŞİİRLERİ