AH İSTANBUL

Ah İstanbul
Ah İstanbul, ah midesi doymaz canavar gibisin,
Ah İstanbul, ah dayanılmaz kadın gibisin.
Ne seninle ne de sensiz,
Kaçmak istedikçe yapışıyor,
Dokununca derinleşiyorsun.
Seni namussuz seni,
Bir kendimi bir de seni tanıyamadım İstanbul.
Geçitlerin yüksek değil, aşılabilir de değil,
Bıkmadan usanmadan, hatta utanmadan,
Koşturuyorsun insanları,
"Ha yakaladım ha yakalayacağım" diyerek.
İnsanların ömrünü yiyorsun be İstanbul.
Hem işveli hem de cilvelisin,
Gözlerimi kör, gönlümü nankör ettin.
Özlemime özlem, hasretime hasret kattın.
Sana kızmak haddime mi?
Saçlarından tutup da sürükleyemem ki.
Sen yalancısın, bir o kadar da insafsız.
Senden nefret edemiyorum,
Tapıyorum da diyemem.
Sen bana yar olmadın ey İstanbul.
Ellerimle tutup boğmak isterdim seni ama
Dua et ki katil ruhlu biri değilim.
Gene de kızamam sana ey İstanbul.
Ben senin umrunda değilim biliyorum,
Benim farkımda bile değilsin.
Seni hain İstanbul!
"Dayanılmaz bir cazibem var,
Benimle böyle yaşamaya devam et mi?" diyorsun?
Peki, öyle olsun, seni şerefsiz İstanbul!
Her koşulda kendinden söz ettirmeyi başarıyorsun,
Sen, pes etmek nedir bilmiyorsun değil mi?
Bükemedim elini, uzat yanağından öpeyim.
Korkma, ısırmam; buna gücüm yetmez inan İstanbul.
Gündüz YAVUZ 12.12.2006