On Kasım

Yıl 1938’de yas vardı Dolmabahçe Sarayı’nda
Saat 9’u 5 geçiyordu gönlümüzün karardığında
O’ydu, Mustafa Kemal’di, yatan ölüm döşeğinde
Unutulmadan anılacaktı dillerde 10 KASIM

Gidiyordu o yüceler yücesi büyük insan
Kapatıyordu o mavi gözlerini, dillerde destan
Duyamıyordu yakılan ağıtları, hissediyordu içten
Ölmeyecekti Mustafa Kemaller, çoğalacaklardı yeniden

Yaptıkları, bıraktıkları çıkmayacaktı yüreklerinden
Açacaktı birer birer yeşeren filizlerden
Güveni sonsuzdu milletine, bırakırken vatanı
Silemeyecekti geçmişteki anılarını 10 KASIM

Toplanan kalabalık aldılar ellerine mendillerini
Gözyaşları getiremeyecekti geriye sevdiklerini
Karar verdiler, hiç ağlamadan yaşatacaklardı cumhuriyetini
Türk ulusuna armağan ettiği eşsiz sonsuz hürriyetini

Soner Çamlıdağ