Asla çocuk değildir, bir aşkın semeresi
O, âteş-i şehvetin, rahme düşen cemresi

Aşkın tek semeresi; Allah’a muhabbettir
Hakka âşık kalblerse, billahi bir mabettir

Men arefe nefsehu (fe) kat arefe Rabbehu
Marifetullah teskin, eder her âşık ruhu

Didâr-ı âşık çağlar, dediğinde bir kez hû
Yakar eşk-i çeşmi de, o ân dil-i mecrûhu

Yâr-i bâkiye pervâz, ân-ı secdede rûhu
Semâda eder âvâz, gelene kadar subhu

Gözyaşlarında yüzer, o sefîne-i Nûhu
Cânân da Cudi kılar, o sîne-i ferruhu

Âteş-i firâk yakar, gece rûh-u menfûhu
Söndürmek için ağlar, melâike gürûhu

Yücelerden sana gururlu, nazlı
Bir güvercin indi, bülbül âvazlı
Elçisi mi Rabb’in, yoksa nûru mu?
Hayatın esrârı hep onda gizli

Cismânî kâfestedir, kebûter-i sefîde
O giryân-ı dîdesi, halka halka demîde

İndiği hâneyi zamanla tanır
Alışamaz önce, soğuk davranır
Nihâyet benimser ten kafesini
Ayrılırken bu kez ağlar, kıvranır

Vatandan firâkından, ağlar durur hemîşe
Oraya dönememek, kalbinde tek endîşe

Kendi âleminden ne kadar ırak
Şimdi beden ona geçici durak
Bitek olsa hani, yine gam değil,
Kupkuru bir iklim, topraksa çorak

Latif varlığa zindân, bu cismânî kafesim
Ebedî hürriyettir, dünyada tek hevesim

Letâfet mi güzel, madde mi iyi?
Ne kadar kafeste, bilmem ki neyi
Özgürlüğü tadan bu zavallı kuş
Nasıl sevdi hayret, bu virâneyi!

Nâr-ı cehennem olur, eşk-i âşıkla hâmûş
Enhâr-ı bihişt taşar, emvâcıyla cûşâcûş

Aşk-ı âşıkta yanar, bir âteş-i iştiyâk
Cânân-ı câvidânı ister aşk-ı sûzişnâk

,Aşk rûhun kemâlidir’ demiş tabîb İbn Sinâ
Hüdâ’nın cemâlidir, tabiatta her rânâ

Nedir engel ruhun tam kemâline?
Anlamaz hiç kimse, bilmez hali ne.
Unutmuş Allah’a verdiği sözü
O yüzden ağlarmış kendi hâline

Tende aşk-ı hakiki, yası rûh-u menfûhun
Cemâl-i yâri görmek, arzusudur o rûhun

Dostlar! Nasıl sevilmez? O çiçeğin sâhibi
Cânân-ı câvidanım, mevcûdâtın habîbi

Mahlûkat aşkla eder, yâr-i bâkiden sudûr
Ey Yâr yeter! boynuma, tîğ-i ecelini vur!

Soner Çağatay 3.Kasım. 2010 / Wuppertal

Kelimeler:
didâr-ı âşık: âşıkın gözü
men arefe nefsehu, kat arefe Rabbehu: Nefsini bilen Rabb’ini bilir. (Hadistir)
hû: Arapça’da o zamiri ( Kısaca Allah)
eşk-i çeşm: göyaşı
dil-i mecrûh: yaralı kalp
pervâz: uçmak
âvâz: ses, ötmek
subh: sabah
sefîne-i Nûh: Nûh’un gemisi
sine-i ferruh:kutlu, uğurlu, mübarek, güzel sine
rûh-u menfûh*: üfürülmüş ruh
sûzişnâk: yakıcı
rânâ: güzellik
kebûter-i sefîde: beyaz güvercin
giryân-ı dîde: ağlayan göz
demîde: şişmiş
sermedî: ebedî
eşk-i âşık:âşıkın göyzaşı
hâmûş: sönmek
hemîşe: devamlı
enhâr-ı bihişt: cennetin nehirleri
emvâc: dalgalar
cûşâcûş: coşma, taşma, coşkunluk
cânân-ı câvidân: Ebedî sevgili
aşk-ı sûzişnâk: yakıcı aşk
tîğ-i ecel: ecel kılıcı
sudûr: taşma ve çıkma manasındadır. İbn Sina Felsefesinde Allah kâinatı aşkla yaratmıştır. Fazla bilgi isteyen çıkarsa (ki sanmıyorum) bu konuyu internette araştırabilir.