(’Bir ölüm uzaklardan vurur yollara bizi
bilge bir yalnızlığa serer hikayemizi
kırık bir kırlangıcı dağlara çeker beyaz
kapanır bir ustura dindirir öfkemizi!..’)

I

İki yakası bir araya gelmeyen-
esrik hayallerimi alıp, çıktım kentinden
ıssız bir yamaçta solan gençliğimi
bırakarak sana
kurşunlanmış bir aşkın telaşlı sancılarını
korkularımı
yarım kalan arzularımı
katlandıklarımı
ve susup içime attığım çığlıklarımı!..

II

gidiyorum!..
göğsüme bastırdığım bir kitap gibi
altında kalacağın anıları sana bırakarak...

’hırsızın ev sahibini-evden kovması’ gibi
kovuldum o kentten

gidiyorum!..
göçebe bir kuş misali
bir muska gibi
kalbime iliştirerek şarjörü dolu şiirleri
yürüyerek işgalci sevdalara

III

günlerin çarmıhında faili şiir cinayetim!
acının devrimiydim oysa
ihanetin şiirini yazmalıydım
düşük yapmış umutlara
kıyıya vuran düşlere

/herkesin bir şiiri vardır
bir yarası olduğu gibi, bir şiiri/

şiirlere sarılalım sevgilim
yalnız bırakmayalım

bende bu yükseklik korkusu
sen de bu uçurum olmak varken
şiirlerde olmasa
ve sarılmasam şiirlere
düşecektim kız
düşecektim!..

IV

hangi çarmıha yazsam şiirlerimi
ağrılarım dinecek ya da düşlerim rehin kalacak
vizem yok/kimliğim sahte
duvarlarda kurumuş kan lekeleriyim
ben böyle
anasız
yarsız
türküsüz
şiirsiz
memleketsiz kalmışam!

V

gözaltında ki bir şehir de sevmek suçtur!
ama bende en az o şehir kadar suçluydum

her şeyin kiri bulaştı tenime
aşkı da kirlettiler!..
aşk satılmaz-satın alınmazdı
pazarlığı hiç yapılmazdı

aşk çoğalmanın soykırımıdır
bu coğrafyada...

kadınlar tarifi imkansız aşklarda
yalnızlığa rehin kaldılar...
terkedilmişliğin ıssızlığında
bir yetim hane yalnızlığına büründüler..

’her aşk yalnızlığa karşı girişilmiş bir suikastti!’
hayıflandığım kalabalığa, yalnızlık taşıdım biraz
dönmek yok benim sözlüğümde
’çünkü ben dili prangaya vurulmuş bir halkın isyan sözcükleriyim’

VI

nasıl da özlemişim bir dostun sıcaklığını
hep pusuda mı bekler puşt yalnızlık

Herkesin sesin de biraz imdat çığlığıyım şimdi!
ve şairim/
bir yarayı sarıp, sarmalayanım
kaç, beklettiğim intihar
kaç, ertelenmiş sözlerim var
kaç, kabus uykularda...

insan ne zaman alışır hayata anne?
düşündükçe kanayan yerlerini!..

ya şiirlerim anne
bir silah gibi kuşandığım
şiirlerim nerede?


(Birdal ERDOĞMUŞ/2005/ANTALYA)