Şair doğmadım,
Düştüm bir aşka,
Uyandı bende biraz şiire alâka.
Dilime dolandı üç beş uyaklı söz.
Şaire çıktı adım.
Şairlik benim neyime.

İçi boş, dışı altın yaldız,
İki laf geveledim yalnız.
Ne okkalı şiir dediler,
Ne yalan söyleyeyim,
Bir zaman çok mesut oldu,
Kendini şair zanneden bu akılsız!

Bazı geceler yıldızlar gibi parladı,
Zihnimde insan gibi diri,
İnsan gibi ileri bin bir fikir.
Çatlayınca başım,
Dağılmasın diye gönlüme koydum.
Ne bilirdim yüreğin,
O kadar zayıf olduğunu!
Tutamadım…

Halis yağmur damlası gibi,
Tertemiz hislerdi,
Arttıkça arttı kıpırdak sular,
Sığmayıp yatağına,
Bir göz aradı kaynamaya.
Sızladı bir an gönlüm,
Ağzıma geldi özüm,
Bilemedim tutmanın ilmini,
Taşmasın diye,
Tıkaç yaptım dilimi…
Ne bilirdim ok yayda,
Söz ağızda durmazmış.
Taştı duygular.
Sızarken bal tadı bıraktı dudaklarımda,
Sanıp bir derde şifa,
Demiştim ki işte bu şiir.
Ne kadar banal diye,
Şairliğime de şiirime de küfrettiler.

Şair doğmadım ki ben,
Şairlik neyime!
Şiir okumadım ki ben,
Şiir dediysem kime ne?

____________
_________