Kolay mı karasinek gibi,
Kaçamak yaşamak,
Kuytu, kirli karanlıkları kaşıya kaşıya;
Kepaze açlığı yalayarak,
Denirse adına yaşamak!

Karasinek gibi hissiz.
Kim yaşar sevgisiz?
Sevmeden ve sevilmeden,
Yaşayabilir misin sen?
İnsana yakışan her duygudan uzak,
Söyleyin, acımadan, acıkmadan,
Ümitsiz; hanginiz yaşayacak?
Oysa insanlığa ve aşka dair,
Hiç duygu kalmadı,
Tek tek koparıldı benliğimden,
İnanın, tiksinmeyi bile unuttum ben!

Huzur verir karanlıklar sessiz,
Geceleri olsun rahat uyur sokaklar,
Çöplüklerin bile sahibi var,
Sersefil berduşum ben, kimsesiz...
Vızıldarım geceler boyu,
Acılarım boşlukta çırpınır sahipsiz!

Ey çelik kanatlı sürüngenler,
En hafif esintide bile,
Karasinekler gibi sinerek,
Yaşamayı öğrendim ben.
Ve gördüm ki öğrenmişsiniz siz de,
Yaşamayı sürünerek gökyüzünde.
Bakalım becerebiecek misiniz yarın,
Yerin altında çelik kanatlarla uçmayı?

Necip Zeybek