Cildi dağıldı,
Yaprakları sarardı bu kitabın.
Sen bembeyaz sayfada ilk sözcük,
Lakin ne denli lirik,
Ne denli etkili oldu o ilk hitabın.
Ah neler anlattı dedene,
Bir bilsen yüzündeki gülücük,
Ve o ıslak öpücük…

Ah be yavrum,
Sarıldığında sana bu ak bıyık, ak sakal,
Nasıl parlamasın gözleri,
Ve nasıl titremesin elleri…
Kaç defa geçmiştir avucuna böyle müstesna,
Böyle değerli bir altın,
Dünya mülküyle alınamazsın ki sen satın...
Nereden bileceksin,
Baharındasın sen daha hayatın?

Kim ne derse desin,
Altmış yıllık saltanata son verdi sesin,
Sen nadidesin,
Çünkü Yaradan’ın hediyesisin!

Ne lüzum uzun uzun anlatmaya,
Almak seni kucağına,
Yetti üstündeki ölü toprağı atmaya,
Kuvveti vardı çünkü gülücüklerinde bin atın…

Ah be evlat,
Eti budu ne ki bu ihtiyarın,
İçinde uyanan heyecana bile yetmiyor,
Yetmiyor biriktirdiği sözcükler…
Ve anlıyor ki,
Sevginin gücünü anlatmaya,
Kudreti yetmez hiçbir sanatın!