Bu şiir Şehit Polis Osman Türkücü’ye ithafen yazılmıştır.
BARUT OSMAN
İzmirli bir ailenin üç oğlundan biriydi.
Adı gibi idi Osman ;heybetliydi,iriydi.

Yaşıtları gezer tozar eğlenceye koşardı.
Oysa kendi halinde hayalleriyle yaşardı.

Hırçın gibi gözükse de,değildi,çok uysaldı.
Ağlayanla ağlayacak kadar da duygusaldı.

Her an iyi niyetliydi,peşin hüküm vermezdi.
Hiçbir zaman haksız yere insanları kırmazdı.

O çatık kaşlarıyla bir şimşeği andırırdı.
Keskin bakışlarıyla,yürekleri dondururdu.

Haksızlığa hiç tahammül edemezdi,gürlerdi.
Karakoldakiler ona Barut Osman derlerdi.

Gönlünün sultanını Savaştepe’de bulmuştu.
Emine hemşiremize can yoldaşı olmuştu.

Çok mutluydu Barut Osman eşi ve üç kızıyla.
Şarka tayin emri geldi iki satır yazıyla.

Hiç tereddüt etmedi emri tebellüğ ederken.
Sitem etmedi O hiç,Adıyaman’a giderken.

Yolu Vatan ve İstiklal,yolu Ata yoluydu.
O kabarık yüreği,Allah aşkıyla doluydu.

Birdi onun için yurdun her bir köşe bucağı.
Birdi Adıyaman ile İzmir baba ocağı.

Vakit kaybetmeden tuttu Gölbaşı’nın yolunu.
Takvimler gösteriyorken seksen iki yılını.

Gölbaşına az zamanda tanıtmıştı kendini.
Dilinden düşürmüyordu,üstün Polis Andını.

Görev için katlanırdı, türlü eziyetlere
Amirleri şaşardı ondaki meziyetlere.

Cesaret ve ataklıkta dağlara nam salmıştı.
Terör liste başına barut Osman’ı almıştı.

Kara gün geldi çattı, gece ihbar aldılar.
Üç arkadaş,hainlerin izlerini buldular.

Varmadan o menzile ,kalleş pusu kurulmuştu.
Açılan ilk ateşte,tam göğsünden vurulmuştu.

Oluk oluk akan kana aldırmadı yarasından.
Cüzdanını çekip aldı .şarjörlerin arasından.

Tek tek öptü kızlarının ve eşinin resmini.
Sayıkladı acı ile dördününde ismini.

Sonra şimşek bakışları bir noktaya takıldı.
Nefesleri sıklaştı,olduğu yere yıkıldı.

Hafiflemişti bedeni,acı hissetmiyordu.
Kalkmak istiyor ayağa, hala pes etmiyordu.

Gözlerinden iki damla yaş düşer gibi oldu.
Kurudu göz pınarları,al yanakları soldu.

Yakışmazdı böyle anda,ağlamak erkeklere.
Bir Şehadet yükseldi,dudaklarından göklere.

Rab’bin emanetini huzur içinde vermişti.
Oracıkta Şehitlik mertebesine ermişti.

Şehidim sen ölmedin gönüllerde yaşıyorsun
Şehitlik gibi üstün bir rütbeyi taşıyorsun.

Ardından ağlamıyor,yokluğuna yanıyoruz
O mübarek ismini hep saygıyla anıyoruz.

İSMAİL SIKICIKOĞLU
SAVAŞTEPE/BALIKESİR