önce gürültüsü düşer genize
boğumunu aşamaz boğazın hıçkırığı
havadaki soğukluk vurur yüzüne
gözlerinde dağılımını hissettirir
titriyorsundur üşümüş...
soğuktur
düşemez yapışır irislerine
tuz
oysa bilirsin
sıcaklık farkından olur
sis...
bak donmuşsun...

sesin
yüzün
düşmüş
kırılmış
kendine bile yabancısın şimdi
bendine yenilmiş gülüşün
meczup ayna akisleri kalmış bak geriye
sanki havarisi vurulmuş keşişin...


hasretinden vurulmuşsan
bir kocakarı ilacı kadar etkisizdir
kırılmış küpe düşen nasihat kadar imsiz
dağlardaki erimeyen kar inadıdır
üç vakte kadar ve üç harf teslis’in
ki adına a ş k deriz!


yüreğe düşmüşse tümör
mavisi olmayan gökküşağıdır teselli
denizi öpmeyen güneştir şimdi
sanıldığından çok yer tutar halbuki
yakar...
ama
göremezsin
yanık izi de bırakmaz, parmak izi de!
terbiye edilmemiş antikordur
gözlerinden girer içine
solundan öldürür!


şuh bir kadına benzer kitaplarda masallarda
güzelce dinlersin
ama bilmeli ki;
raylarını ezmeyen, korkutmayan tren, g i t m i y o r d u r !
her giden şey, gözden ıradıkça ufalır, kaybolur da
ama bunun gideni, adamın içine oturur...


işte aşk’a düşmemişse adam masal sanıyordur...





ToprağınSesi