bir haykırıştı bakışların dünya’ya
davetkar ve ziyadesiyle cürretkar
ağız dolusu gülüşlerin yırtardı
perdesini karanlık gecelerin
boyun posun endamınla
mahallenin en çılgın kızıydın sen lamia

yıldızları kıskandırırdı güzelliğin
ay bile şavkını düşürürdü
güzelliğindeki ihtişam karşısında
değme delikanlıların rüyasıydın
nazınla işvenle umursamaz tavrınla
mahallenin en güzel kızıydın sen lamia

hele bir yürüyüşün vardı ki
öyle böyle değil salına salına
eteklerin ıslık çalardı
topukların her yere vurduğunda
kaç canı yerinden hoplattın bilmem
endamındaki o yağız cilvenle
titretirdin yeri göğü
mahallenin en mert kızıydın sen lamia

birde arkadaş canılısıydınki sen
canını verirdin gelse elinden
kibirliydi duruşun ama
sol yanında saklanan altın gibi bir kalbin vardı
birinin canımı yandı acıdı
kirpiklerinden yağmur damlardı
mahallenin en şevkatli kızıydın sen lamia

ahhh lami’a
ne hayallerimiz vardı bir zamanlar
hepsi de zaman sarnıcının
sarkaçlarında düş kaldılar

duydumki
kader postasını koymuş sanada
sen benden çok akıllıydın oysa
hep kızardın bana uyarırdın sık sık
eksik eteklik yapma
kuzum duygusal takılma
sonrada söylenirdin
huylu huyundan vazgeçmez diye

duydumki
senide vurmuş bu sefil yaşam
ne hayat oyunlarına uyum sağlamışsın
ne de ayak oyunlarına
kirpiklerin kalkmıyormuş yerden
gülüşlerin solmuş
yüzün kederle dolmuş
artık sık sık
tütün kokulu geceler misafirin olurmuş

ahhh lamia



23.10.2010
ferhan erdoğan