Sahipsiz kaldı dünyalık keder,
Herkes bir şeyler bırakıp gider.
Kimisi sahrada,kimi loş bir sokakta,
Sevdasını bırakıp gider;
Gider de unutulur dem be dem o günler...

Sabret denilirdi bize!
Sabır sabırda nerde hediye...
Sen değil miydin çırpınan,
Son haddede.

Barışıktın gündüzle ve geceyle,
Her ne kadar gün yüzü görmesende.
Tövbeyle arkadaştın bütün ömründe,
Bir umut diyordun soldu gülün yine.

Yıkılışlarla...
Ardından gelen ürkek bakışlarla,
Yine de bir güç bulup kalkışlarla,
Doldurdun ömrünü bitmeyen arayışlarla.

Kimi zaman dost bir bakış,
Kimi zaman dostlar tarafından satılış,
Kimi zaman dur dercesine öfkeye,
Sırdaştın felekle gizemli gecelerde.

Uyandığında ve özüne döndüğünde,
Seyre dalacaksın ibretle,
Hayat mesafesinde aldığın yolları,
Sabırla ,tövbeyle ördüğün yumağı.

Meyvesini verecek,
Çağlayan gibi akıp giden zaman.
Boş değildi boşa değildi o direniş,
O saf,hilesiz bekleyiş.

Gör bak verilecek mükafatın,
Gün gelip kalkınca bedenler ayağa;
Bedenle ruh gelince bir araya,
Kavuşacaksın en yüce sevdaya.

Ankara/1998