Sokaktayım tek başıma çepeçevre hep karanlık
Elimde bir yalan dünya hayal kuşa biniyorum.
Yalvarsam da kimse görmez hani yok mu bu insanlık
Uçurumun en altına yavaş yavaş iniyorum.

Hava soğuk buz kesiyor beden tir tir titremekte
“Baban gelir” diyorlardı hala onu bekliyorum.
Ölmüştü ya geldi işte el sallıyor “Gel” demekte
Bana kalan son nefese son bir nefes ekliyorum.

Sokaktayım üşüyorum hani nerde sıcak yuvam
El uzatsam tutacağım anam, babam, kardeşlerim?
Şimdi zehir çekiyorum kalmadı mı temiz havam?
Dönebilsem bir an geri “Binlerce kez özür” derim.

Uyuşturan acı zehre bilmem neden bulaştım ben
“Mutluluk bu çek” dediler demek ki hep kandırdılar.
Uçacağım sanıyordum uçuruma ulaştım ben
Mutlu olmak gülmek varken şimdi böyle yandırdılar.

Sokaktayım pencereler bana bakın ben burdayım
Ellerimi uzatarak sizden yardım diliyorum.
Işık verin şu gönlüme karanlık bir çukurdayım
Dermanım yok öleceğim donuyorum biliyorum.

Kestaneci birazcık ver avucuma sıcak sıcak
Yemem inan ki onları yalnız biraz ısınayım.
Yalvarırım merhamet et aç garibe sıcak kucak
Soğuyunca senin olsun vermez isem hep yanayım.

Sokaktayım tek değilim ileride kara köpek
Korkmasaydım ısınmaya belki ona sarılırdım.
Pişmanlığım dağlar kadar yalan değil işte gerçek
Aklım olsa idi zehre dost demezdim darılırdım.

Beni buna alıştıran dost gafiller nerdesiniz?
Artık beni ısıtmıyor hayallere ettim veda.
Masallarla avuttunuz çıkmaz oldu nefesiniz
Sokaktayım donuyorum yardım eyle yüce Huda.

Afet Kırat