vazgeçmiş gibi karanlığın çöküşünden

koparsa kopsun fırtına

sussun isterse dağlarda çağlayan sesi çağların

isterse artık ürkek serçeler şahin kesilsin başıma

geldi çattı derler ya ahir zaman

koparsa kopsun başıma kıyamet



son nefesime sıkarken kalleş mermileri hayat

kıyısını kaybetmiş dalgalar gibi

koy kudursun deniz

kudursun kabusları koylarında



bu gece yorgun düşüp giriversin koynuma

bezginliğin şarkısını söylerken kainat

ve sen yorgunsun düşlerimde

o sancısı ısmarlama ruhlara

yüklü kadınların

kes göbeğini düşlerimden

sal gitsin

puştluğun kahpeliğin ortasına

bırak koparsa kopsun kıyamet



öğütür ömrünü aşk

kehribar bir değirmende dem be dem

nar çatlar ya utanıp o an arından

alnına alnına vuruken hayat kudurgan düşleri

karanlığından vazgeçer gece

sızlar vicdanı kendinden geçer gece

işte böyle vakitlerde bırak

koparsa kopsun arından kıyamet



yontulup soyunursun bütün aşklardan

yuvasına çomak sokulan

yılan kininde bile sabrını hadi durma bile

kartalların yüzüne düşer

dik yamaçlarda ahvali gecenin

bilgeye sorulmaz iki yüzlülük

cahilin nayhoş aklında kalır mı sesleniş

kartal yuvalarında koparsa kopsun kıyamet



adımın gölgesi aşkın nehrinde üşür

ve Yaratan düşman beller geceyi

salarken güneşi üstüne

koparsa kopsun kıyamet

kes göbeğini düşlerinin derinden!!!