İlk tanıştığımızda bir kese kâğıdına sığacak kadardın
Ellerim titriyordu yüreğim gibi
Henüz seni tutmasını bile bilmiyordum
Kırılacak incineceksin diye
Tüm gayretimi sarf ediyordum…
Bir ağlaman bir gözyaşındı içimde saklı kalan varlığım
Sen oluyordun ümitlerimdeki tek tutunuşum…
İlk adımların, adımlarımdı sanki
Dünyayı seninle yeniden keşfediyordum
Sorarken bana gökyüzündeki ay’ı güneşi
Cevaplarıma çocuksu gülüşlerini ekleyip
Yeniden soruyordun
Niye, neden, niçin lerinin ardı arkası kesilmiyor
Her şeyi sorguluyordun…
İlk kalemi tutuşunda
İlk karneyi alışında
Sınav kâğıdındaki sağ köşeye attığın yamru yumru tarih
Bir, bir saklandı sır sandığıma
Yılları senden uzakta yaşamışım bilmeden
Durmak için ayakta
Teslim olmamak için namerde
Geceyi gündüzüme eklerken ilmek, ilmek
Meğer büyümüşsün sen
Oysa ben evde beni bekleyen
Akşamüstü sokağa çıkmak için izin isteyen
O sarı saçlarının kokusunu özlediğim
Küçük kızı yerleştirmişim de beynime
Hala o küçük kız bekliyor beni evde sanıyorum
Sorularıyla bunaltacak diye bekliyorum
Kandırmışım kendimi belki de…
Büyüdüğünü anladım beni ilk terk edişinde
Ankara aramıza girdi kömür karası
Sesim çıkmadı bu gidişine
Geleceğindi
İstikbalindi bu ayrılık
Uzun sürmeyecekti öyle demiştin
Geçti işte geçti derken bir yenisini ekledi ayrılık
Kendi hanesine
Susuyorum…
Susuyor izliyorum benden habersiz büyümelerini
Hayata kafa tutuşunu
Âleme meydan dayağı cinsinden haykırışlarını
Küçük yüreğindeki çırpınışlarını
Ben de yazıyorum anne yüreğime
Hem de hiçbir kelimesini atlamadan
Ezberliyorum senin cümlelerini
Şimdi geriye dönsem
Ve verseler geçmişimi
Vermem
İnan vermem gurbete ayrılık saatlerimizi
Yenidünyaya gidişin
Yeniden büyüyüşün
Ve beyazlar içinde
Bir meleğe dönüşümün
Boğazımda düğümlenir
Ağzının kenarındaki
O hasrete konmuş gülüşün
Benden uzakta büyüttüm seni
Sen benden uzakta büyüdün benimle
Sorsan pişman mısın diye
Evet! Evet, pişmanım işte
Tutunduğum dalımı
Bir buket çiçek diye
Verdim yılların eline
Seni son gördüğümde
Uzun beyaz elbiseler içinde
Bir gelin olabilecek kadar büyümüşsün meğer
Benden habersiz
Ne zaman büyüdün sen
Dileğim, anne yüreğimin sesi
Mutluluğun daim olsun
Bebeğim
Tek servetim
Sarı gelinim…
Şimdi anlıyorum
Sen büyüdün…


DİLA EMRAL AYDIN

14 Haziran 2009
İzmir Karşıyaka