Kendim kendimde sensiz

Bu sabah gene
Kendimi anlatamıyorum kendime
Kendim, dinlemekten bıktım kendimi
Kendimle başbaşa kalmaktansa,
Kendime boyun eğmektense
Kendimi aynalarda sevmektense
Kendime dönmektense
Akşamı beklemeden..

Alır da giderim kendimi kendimden uzak bir diyara
Kapılır giderim bilinmez dalgalara
Salınır giderim evde kalmışların ahıyla
Dövünür giderim
Sövülür giderim
Giderim
Gider
Git.!!

Git deyen olmazsa da
Çeker giderim kendimi kendiyle başbaşa bırakır
Çöker giderim kara selviler gibi
Kaçar giderim
Kaçarım kaçar
Ama kaçık değil
Ne de kaçırılmış
Geçmişi bohçalayıp geleceğe
Satar da giderim
Giderim
sende seni bulmaya!
Giderim kendimden uzaklara..
Konarım sende senden yakınlara
koşarım sende seninle sabahlara
Dalarım koynuna
Şımarık kimsesiz çocuk gibi
Ararım orda beni ben eden kokunu..
Ararım
beni acem halısına dönüştüren dokunu
solarım her renk gibi bende karşında senin
ışığına dolanıp
yolarım kirpiklerimi


Volkan Kemal
10 Ekim 2004
bu öyküsel düttürü 10 Ekim dünya deliler günü için yazılmıştır. tüm akl-ı sanilere duyurulur. damda deli var!