ÇOCUKLARIM…


Benliğim bir yanar dağ gibi yanıyor
Alevler sardı her tarafımı yanıyorum için için.
Tutunacak hiçbir dal bırakmadınız
Garip biçare kaldım yalancı ömrümde

Tesellim olmuştunuz bu yalancı âlemde
Kara günümde sesim soluğum
Yüreğimin en güzel yerine taht kurmuştunuz
Yıktınız bir anda yok etiniz benliğimi

Sizin adınız doladıkca dilime
Beynim sizleri çizdikce gözlerimle boş bir kâğıda
Kuruyan gözlerimden yaş yerine kan damlamaya başladı
Adınızı anarken bile dizlerim titriyor benliğime sığamıyorum

Hasretiniz o kadar ağır sanki koca bir taş ocağı devrildi üzerime
Kaldıracak mecalim kalmıyor
Tutunamıyorum siz olmadan bu keşmekeş hayata
Olmuyor yapamıyorum

Hayat her salisesinde bana acı veriyor
Hayalinizle yaşamak bana zor geliyo bir yandan da tesellim oluyor
Özledim sizi kokunuzu sevinçlerinizi
Bir anda karşımda olacaksınız diye gözlerim yollarda

Yoksunuz olmayacakmısınız bu yaralı benliğimin yanında
Yani bir daha baba diyişiniz dolmayacak mı bu kulaklarıma benliğime
Koca cüsem eridi yok oldu kendimi bir yalnızlık diyardında his ediyorum
Koştuğunuz sokaklarda bir bir dolaşıyorum

Yoksunuz bulamıyorum sizi ne siz nede size benzeyen birini
Gördüğüm tüm çocukları siz diye sarmalıyorum siz diye öpüp kokluyorum
Olmuyor avutmaya çalışıyorum yaralı yüreğimi
Siz gibi kokmadıkları için bir daha parçalanıyor benliğim

Sizi özledim dünümden bu günüme
Bir teselli olsun diye rüyama gelmenizi bekledim
Neden yoksunuz varlığınızdan vaz gectim
Neden rüyalarıma gelmiyorsunuz

Ben babam öldüğünde yetim kalmıştım
Şimdi yokluğunuzla beni çocuklarım evlatlarım
Öksüz koydu bu zavallı âlemde
Son nefeslerdeyim yavrularım dününde bakın ardın sıra

Görün babanız ne halde ne ahval de
İçerim yanıyor kelimeler kifayetsiz kalır acılarıma
Yokluğunuz anlatacak cümleler kuaramıyorum
Ben siz siz bu dünyada yaşayamıyorum…