Yıl 1967 Elazığ sanat enüstüsü öğrencisiyim karşımızda Elazığ lisesi sanat okullarında kız oğrencı yok her tenefüste bahceye çıktığımızda lise kızlarına bakardık, ancak arada yüksek duvar var aşamazdık fakat birrçift siyah göz sınıfın penceresınden her tenefüste bakıyor okul bitiyor yine bakıyor arkasından takip ediyorum konuşamıyoruz, bakışıyoruz ama yüreğimizde şimşekler cakıyor,hafta sonu trenle köye gideceğiz yine o siyah göz arıyor,aynı trende fakat bir istasyon sonra inecek onun köylulerınden korktugu ıcın o konuşamıyor, bende benımkıler köyde babalarımıza söyler okutmaz sonra, fakat biz pencerenin dışarı bakarak dışardan bakışıyor,gülüşüyor vücüt dilimiz gözlerimizle çok şeyler konuşuyoruz sanki, tren benim istasyonda duruyor ama inme aklıma gelmiyor bile, taa ki o inene kadar iniyor, onu ıstasyonunda babası beklıyor alıp gıdıyor, bense bır ıstasyon gecmışım, geri gelmem lazım gece saat 24 gibi bazen daha gec bazen kış soguk bekeleme odasında beklıyorum, bır yük treni gelsın bınıp gerı gıdıyorum, sabaha kadar köyüme zor kavuşuyorum ama bu iki yıl sürüyor mutluyuz ama tek kelıme konuşmamışız, birbirimizin adını dahı bılmıyoruz, okul tatıl oluyor yeni baştan okullar kapanana kadar yine aynı ve lise bitiyor hala konuşamıyoruz ama aşk müthişki yıl 2008 hala aklımda o gözler o tren o heyecan bunu böyle bir şiiirle anlatmaya calıştım.