Gün doğumu sandım herşeyi,
Doğan batarmış bilemedim.
Varlık yoklukla nam salmış,
Sen yokken anladım.

Gül dalında güzel diyorlardı,
Dalından ayrı gurbetteymiş bilemedim.
Zahmet çekince, hep gelmez merhamet,
Sen yokken anladım.

Ufukların kızıllığında yanmak varmış,
Atiye bakıp mazide kalmışım bilemedim.
Enharı herc-ü merc eyleyip yokladığımı,
Sen yokken anladım.


Yağmur tane tane düşerken,
Bulutlar ağlarmış bilemedim.
Gönlüme kalbini koyduğumu,
Sen yokken anladım.

Edebiyatın edeb-i hayattan geldiğini,
Sen öğretmişsin bilemedim,
Şimdi şiirlerime ram olan ruhunu andığımı,
Sen yokken anladım.

Tüm envarı karanlığa gömdüğümü,
Zulmün zilleti ayan etmiş bilemedim.
Her nimeti külfetiyle sevmek gerekmiş,
Sen yokken anladım


Kahfeyi şekersiz içtiğimi söylerdin,
Şekeri tatsız etmişim bilemedim.
Yine gün doğumunu izliyorken,
Şimdi gün batımı olacağını da anladım,
Ama sen yokken…

Osman YILDIRIM

03 EYLÜL 2010