Sana Anadolu’dan
Bir meşe ağacının gölgesinde
Oturmuş yazıyorum... Sevgili oğlum...
-Adıyaman ili bitiminde Kâhta ya doğru-bulunduğum bu yerde
Ayaklarımın dibinden küçük bir akarsu
Sakin bir edayla Fırat’a doğru
Alır başını gider...
Tutulmaz bir sevinç yumağı gibi
Durmadan taşıdığı hayat kaynağı akarı ile...
Bu akarsudaki sevinci görebilmeli...
İnsan...
Doymazcasına tüketirken dünya üzerindekilerini
Görebilmeli doğanın pervasız yaşatma sevincini...

Bir kır çiçeği ömrümüz
Uzun ömrüne dünyanın galip gelmemeli

Soyumuz bunu zaten biliyor olsa da
Nasır acısı bir kere sardı mı cana
Can havli
Çareler aratır insana...

Sevgili oğlum...
Daha o güne zaman var...

-ama sen daha dokuzundasın ve
Tüm bunları ileride daha iyi anlayacaksın-...

Ondalık sayılacak olursa yıllar
Her on yıl
Bir başka boğum
Nefes borumuza karalar

Mesela yirminci asırda yine ekmek kavgası varsa
Kölelik çağında olduğu gibi...
Yüzünün deltasında yaşamın
Memik emmi
Döndürülmüşse yer altı solucanına
Hak etmeyen sınıfına konulmuşsa,
Karabinyer gücü olan düşmüşse canına
Kast etmişse malına
-ki malı sadece gün boyu hamallığıdır memik emminin-
-Kölelik devri de aynıydı-...
(kazancını kaleme vuracak olursak
Günlük ötv-kdv-dv-dv... {zorunlu} vergilerini düşersek ömründen
Yarında yaşayabilme ihtimali var memik emminin
Ya öbür gün...
Öbür günü ise memik emminin...
Muamma...
Ne var ki
Bu koca Anadolu toprağında
Bu medeniyetler barınağında
Memik emmi sen öldükten sonra
Bir metre elli santimlik mezara ödeyecek para
Bir yana
Bıraktığın borçlarınla
Seni gömmek bile istemediler Memik emmi... Bir parça kara toprağa...

Git-gel evrak trafiğinden sonra
Fukara komşun celilin uğraşıyla
Bir belediye mezarlığında ’onlar’ dedikleri
’Bizlerin’ yanına gömdüler seni
Kurganımız seramik, mermer ya da bronzdan olmasa da
Sedef çakı değerinde bir bazalt diktiler başucuna

Sevgili oğlum...

Bize ’onlar’ diyorlar ve kendilerinden ayırıyorlar
Tıpkı memik emmi gibi
Sözde vatan evladı idi o da

Her bir yaşam ipimiz her bir parmağına takılı
Karabinyer gücü olan
Elinde oynatır karagöz umutlarımızı...

Biliyorum oğlum...

Bir zaman olacak ki,
Sığınacak herkes bir birine
Bir kara tufan sardığında tüm insanlığın ömrüne
Kıymetler yer değiştirecek
Herkes sakındığını verecek ötekine
Çünkü ötekidir artık kendiside
Daha ötesi mi?
Ne’ onlar’ olacak ne de ’biz’... Damarlarında yaşamın...
Dolaşacak koca bir hiçlik...