...rastlaşmasaydım da
öyle kalsaydım...
gözlerimden kör sular aktı
ölü toprağında yeşeren gonca güllere...


...bir seher vakti
üşengeç yıldızların ahını aldı güneş
gökyüzü sönen kandil gibi uykuya cezai müebbette
hani başını kaldırsaydın / belki
bir kılıç kesip alacaktı içimizdeki şeytanın kalbini...


...ilahiler ayaklandı
omuzlarımda akşamın çığlıkları korkunç bestelerindeyken
şiirler çalındıkça şairlerden , bohçalarda sadece harfler yetim kaldı...
anlamıyorsun değil mi?
sana gölgeni unutmuşsun diyorum / bir de
hani denizler kararır ya işte kanımda öyle sevdi beni...sen yoktun çünkü.




...aniden uyandım
elimdeki kaleme kızdım bu sabah
sana seni anlatacak kelimelerimi kaybetmiş
sakın boş ver deme !
oysa sana şiirlerimin sırrını söyleyecektim
“şairler şiirlerle çarpışırsa geriye sadece yüreği yosun tutmuş sevgilinin mezarında ki güller kalır...rengi kırmızıdan yoksun , zaten aşk dediğin böyle yoksul !...”
neyse sevdiğim tek derdim : şairler şiirlere küsmesinler
yoksa şarkılar gölgesiz kalır mezarlarda...
kimsesiz... her şeysiz...


emre onbey