yenilgin bir haldeyim

nefesim yetmez oldu derin konusmalara

yoruldum yürümekten kilometrelerce sadece bir umut kırıntısı gelsin diye

cok şey istenmedi çok sey arzulamadım ömrümce

binkere acıdı canım ama bir kere sevdim

bir kere aşık oldum birkere umudu soludum birkere özlemi böyle ordan oraya sürüdüm

binkere canım acıdı ama hiç canını yakmadım

sevdim dokunurken ellerim titreye titreye sevdim

hala seviyorum içimi titreteni

hala seviyorum bana bakan gözlerini beni herşeyden koruyan koluyan o güçlü erkegi

ama kırıldı kolum kanadım şimdilerde

aşksızlıktan deil

onsuzluktan tamda

özlemden delik deşik olan kalbim tökezliyor yollarda

gecer zaman bak gecti bile

derken bile bitmedi gecmedi saatler

bunca gün erişememk ellerine dokunamamk yüzüne

bunca zaman ha bitti ha bittecek demek caresizce

bir kere sevdim ben herşeyden öte

ellerini sevdim nefesini sevdim

ama özlemini sessizligini sevemedim işte

nekadar avunsakta bitmedi gitti bu çile

birbirimizi avuturken acıyor içimiz belki

kim bilebilirki bizden öte biz olabilmeyi

yollar unuttu bizi

kokun gitti

kandırdılar beni şeytan ve işbirlikçileri

sanki hiç olmamışsında ben hastalıklıymışım gibi

şizofrenime yenilmişim gibi

halbuki varsın orda biryerde

hergün sesini duydugum her aksam mesajlarla özlemimi anlatıgım

mektuplar yazdıgım

ugruna agladıgım

sensin sen orda biyerdesin

biliyorum gelip kurtaracaksın beni bu azaptan

gitmeyeceksin birdaha

ve bırakmayacaksın beni sonsuzluga

sarılacaksın belki sımsıkı

nefesimi kuvvetlendireceksin getirdigin umutlarla

sen orda biyerdesin

belki uzak ırak şehrin ayazında

bense bu şehrin en çirkin ücra köşesinde sensizlikte

sen üşüyorsun ben bitiyorum bu çirkinlikte

söz sevgilim baharlar toplayacagım sana ellerimle

senin için ayazı defedecegim gecelerde

en güzel giysilerimi giyip

karsılayacagım seni

çirkinlikten cıkan bir büyü misali

ordasın biliyorum ve duyuyorsun sesimi

sana söz sevgilim bu soguktanda bu karanlıktanda zayıf bedenim büyük kalbimle ben koruyacagım seni...