Ömür bir yol,insan bir yolcu
Yatar yürür,kalkar yürür
Hepimizin sırtında bir küfe
Bazen görünmez bazen görünür,
Küfeler renk renktir görebilene
Beyazdan siyaha her ton bulunur,
Aklınca uyanıktır kimi yolcular
Kara küfelere beyaz sürülür...

Ömür bir yol olur da
Hanlar olmaz mı...
Yalnızlık aykırıdır ademoğluna
Arar ’yükü paylaşacak biri bulunmaz mı?’
Herkes başka bakar sağına soluna
Kimi ’eziyet çukuru’ndan doldurmuştur küfeyi
Kimi tırmanmıştır ’sevgi dağı’na
Üşenmeden, emek emek üstüne
Kiminin küfesi gönül dolu,kiminin para
Kiminin ki buz tutmuş, çıkmaz bahara
Kimi sımsıcak sevgi,kimi dert sosu
Kimi zifiri karanlık
Kimi ZİYA dolu,kimi loş
Kimi leş gibi fesatlık,kimi gül kokusu
Bazısı az çok dolu,bir çoğu boş
Ak-kara duygulardan yürekler sarhoş
...İnsan söylese de
Hanlar yalan söylemez
Dökülür küfeler yatsıya kadar
Akkoyun-karakoyun misali...

Kimi saftır bilmez garibim
Demir yüklenmiştir cevher sanarak,
Kiminin ki gaftır görmez garibim
Başına dökülen ’sevgi gelincikleri’ni,
Kimi cindir
Cin gibi çarpar pis küfeyi yüreklere
Açtırma küfeyi der bağırır zehir saçarak
Serde var ya durmamak,duramaz açar
Yüreğin kanar üzülürsün,kalırsın naçar
Uyuşur ellerin,buruşur duyguların
Baştan ayağa fitne-fucurat saçar
Bin parça olur hücrelerin
...İnsan söylese de
Hanlar yalan söylemez
Dökülür küfeler yatsıya kadar...

Ömür bir yolmuş,ben de yolcuyum
İçimde burukluk,sırtımda küfem
’Sevgi gelincikleri’ dolup taşmakta,
Kof küfeleri küfe sananlar
Hayretler içinde ürküp kaçmakta
Unutma ademoğlu..!
’Küfen neyse sen o/ sun’
Ben benim,küfem benimdir
Dökmeden yürümeye alıştım artık
Ben seninim hakedersen,küfem senindir
Çünkü dökülen ’sevgi gelincikleri’..!!!

...İnsan söylese de
Hanlar yalan söylemez
Dökülür küfeler yatsıya kadar...