Gitmeler senin kanında varmış
Bana olan sevgin demek ki yalanmış
Sonsuzumdun doğmayan sabahımda
Sensiz oldum yas tuttum bu acı hayatta

Acılarla savaşmayı sen öğrettin bana

Aklar bir bir düşüyor simsiyah saçlarıma
Bedenimi kaldırmıyor yorgun ayaklarım
Acıları kalkan olumuş gögsümle siperim
Kimselere eyvallah etmem restimi çekerim

Hayata kafa tutmayı sen öğrettin bana

Bir canım var oda allaha emanet
Kefen dersen onuda isteme hakkını helal et
Kara toprağa özlemi sen öğretin bana
Acılarla yaşamayı sen öğretin bana

Acılarla savaşmayı sen öğrettin bana

Aşık mahsuni gibi destanlar yazarım
Her akan gözyaşlarımla sana yanarım
Bir bir kalemim isyan ediyor bana
Bu nediyor allah aşkına remziye sana

Acı şiirleri yazmayı sen öğrettin bana

Dost yüzlü yalancılar her gün kapımda
Menfaat çıkar arasalarda yanımda
Cebimde para olsa kul köle olurlar bana
Bürünmüşler sahte maskenin ardına

Kimselere güvenmemeyi sen öğretin bana

Zalim dünya dedikleri bu mu
Yaşarken ölmek artık şuç mu
Direnemiyorsam bu zalim hayata
Emanetlerinle ayakta durmak istiyorum

Ayakta durmayı sen öğrettin bana

Sen değilmi beni bırakıp giden
Sen değilmi ecele beni değişen
Sen değilmiydin acılara gömen
Sen değilmiydin sevdiğim sen değilmi

Yaşarken ölmeyi sen öğretin bana

Bir zamanlar bir yarim vardı
Titrerdi üzerime bana kıymazdı
Her kelimesinde bana sevgisini haykırırdı
Bak şimdi yaklızlıklara acılarla bıraktı

Şiirlerde haykırmayı sen öğrettin bana

REMZİYE- ÇELİK
YORUM _ ERBİL EFE DENGEL beyfendiye yorumundan dolayı sayğılarımı sunuyorum .