sen yokken tüm emvsimler hüzün kokar
son yaprakta kırgın düştü dalından
kırmızı kanardı gözyaşları bu şehirde
akıl vurgun yer , maviler solardı gecede/sen yokken

ey be hüzzam hep aklımdasın
tüm renkler izbe köşelere kaçıyor
renksizleşiyor hayat denilen eksik roman
ulaşamıyorum saçlarının rüzgarına
ey türkü gözlerine tüm kelamları yazdığım
sen yokken her şey eksik

aynada kaldı yüzümün kırıkları
damardan veriliyor yoklugun ruhuma
nasıl bir yokluk ,aklım oyun oynuyor bana
bir vebalı gibi kendi gölgemden korkuyorum
şimdi hüzzamlı sandık lekesi sevdalarımı yakıyorum
martıların kanatlarına bükülürken belim

çıldırırım bu gecede sen doğmazsan geceye
tüm sahilleri yıkıpta öyle yakarım kınalarımı başıma
tüm şehirleri sensiz bırakır öyle firar ederim yokluga

baktıgım her yer senin yüzün
hangi elleri kendime eş tutsam bilmem
kaybolmaksa gözlerinde seni aramak
ver adresini öyle yol alayım sana/sen yokken