Yaralandım başka lisanlarda.
Bak! Özlüyorum papatyalara sövmediğim günlerimi.
Dokunmayın bana !
Sakın dokunmayın!
Gökyüzüne demir parmaklıklar giydirdim.
Ellere yankısı bu sesin avaz avaz loş ışıklarda yuva kurmaya çalışan...



Nun olmuş gökkuşaklarım binlerce parçada.
Vuslatım yetim topraklarıma aşık.
Başka renklerde parlarken şimalim,
Meftun bir körebe oyununda intiharım o kadar masum ki!



Payıma düşeni ört hadi! Keşkelerle.
Bu simsiyah perdeyle ört ! Kimse görmesin beni!
Tutmayın ıslansın kefenim !Sensizliğimde sancılı yüreğimle,
Sürgün ettiler rüyalarımda hasretimle beni.
Kaldıkça vurgunlarda,
Üç beş günlük kiralık sevişmelerde yarım kaldım.
Hak etmedim ki...



Alfabem zaten aşkla fişlenmiş.
Sen” dedim diye;
Sevdamın öteki yüzü Araf’ta mahkum.
Kan revan dokunuşlarımda kimsesizliğimin gölgesizliğindeyim.
Bir vaveyla nafile uçurum yalnızlıklarımda,
Ah! Bahar rüzgarım ah! Ne zamanki bana ılık estin?
Usul usul cehennemimde bedeli büyüdü.
En günahkar yeşeren sevdamla adımı diller anar oldu.



Ah! Kara talihim ah!
Çığ düşer melankolik şiirlerime.
Ah be! Kıyısında ağlıyorum başka yastığa düşmüş gecelerinin.
Aç avuçlarını!Yağmurlarla insin son soluklarım!
Yetmez mi, karanfiller uğruna adayacak bir ölüme soyundu?



Say ki,hiç yanmaz onu öptüğün dudakların.
Say ki,eksilmedim çıplak kaldıkça kaç kere kavusmanın hayaliyle.
Say ki, bir merdivenin ortasında yağmur gözlü bir kelebek inlemedi seninim diye.
Say ki, asuman düştü gül dalından prangalı bir bataklığa.



Rehin bırakıp sevgimi bir pınarın zemheri ötesine ,
Zaten aşk kabirimde son mum söndüğünde bile kelepçelerinde hâlâ sarıldığın ,
Ah! Kör talihim ah!
Ah be!

YASEMİN CANAN...