Merdivenleri hızlıca indiğimi hatırlıyorum,
Deli gibi çarpan minik yüreğimle,
Dur! diye bağırıyordum bir yandan
Baba, bekle!
Son birşey diyecektim kendi dilimce,
Bilemezdim ki birdaha dönmeyeceğini,
Arnavut kaldırımlı yolda koşturuyorken,
Bindiği o sarı arabanın ardından...
Baba dur!
Bağırıyordum gücümün yettiğince...
Durdu araba yavaşça,
Ve
İndi babam arabadan üzgün,
Hatırlıyorum dün gibi...
Belkide biliyordu o, dönemeyeceğini birdaha,
Nasıl sarıldı bana, ezdi beni göğsünde sanki.
Ben yanaklarını okşuyodum birşeyler mırıldanarak,
O da başını sallıyordu sürekli.
Belli ki ’evet’ diyordu dediklerime...
Ne istemiştim babamdan, hâlâ hatırlamıyorum,
Belki bir bebek, belkide hep getirdiği,
O sevdiğim çikolatadan...
Bilseydim dönüşü olmayan bu gidişin,
Ne bebek nede başka şey...
Sadece’ beni bırakma’ derdim,
MİNİK KIZINI, BIRAKMA BABA....





Bir baba ve kızın gerçek ayrılış öyküsü....Seni hala bekliyorum babacığım bu yürek bende oldukça...