Bir hayatın ötesinde sesiz solgun ömrümü,
Çagırsa diye seslenirken karanlıga.
Bir ışık göründü küçükte olsa.
Ama çok uzaktaydi bir yıdız gibi.
Ellerimi uzattım tutabilirmiyim diye,
Kayıverdi ellerimden boşluga.
Bir yudum su bir yudum nefes gibi,
Boşaldı birden bedenimden.
Sustum nefesim yoktu çıglıga,
Durdum takatım yoktu yürümege.
İnceden bir yagmur başladı göz pınarlarımda
Sesiz sesiz karanlıga karıştı.

Bir bedenim benimle ruhum uzaklarda,
Alaca karanlıkta yol almaktayım.
Sevgi temeline yükledigim binalar.
Çelik örgülerle sarmakta karanlıgı.
Dudaklarımda bir türkü vardı tek başına,
Nakaratsız nihavent.
Boşlukta yıldızımı arıyorum.
Bu rüzgar bişey anlatıyor kulaklarıma,
Sesizce fısıldıyor ayrılıgı.
Kokunu alamıyorum çokmu uzakdasın,
Çizgimi çektin kara tahtaya boydan boya.
Sevgi çemberini kırıp attınmı.
Yazmıyacakmısın kalp resimlerine,
Seni seviyorum.

Bu yolda yanlız ve ürkekmi gidecegim,
Sensiz ve yanlızmı aralayacagım karanlıgı.
Nasıl bulacagım kardelen çiçeklerini.
Sensizmi dans edecegim yagmurlarda.
Sensizmi kucaklayacagım rüzgarları.
Ama ben her zaman uzatacagım ellerlmi,
Yıldızlara,
Ellerimden kayıp gitsede.
Belki sensin o yıldız,
Avuçlarımdan kaçıp giden.
Bir gün güneş kapımı çalacak,
Işıl ışıl bir günde biliyorum.
Sen yanında olacaksın .
Diğer yıldızlar olmayacak.
Biliyorum güneş bir gün kapımı çalacak.
Şair Cengiz Yılmaz