ne kanaat’kar kadındın sen öyle
kıt kanaat yaşadın ömrünce

bir lokma ekmek bide hırka
ağzından düşmeyen cigaran
tekmil derdin
çocukların
bide sol yanını çalan adam
şugar kadındın vesselam

balkaymak tutmazdı elin
amma baldan
kaymaktan tatlıydı sözün
yürekli kadındın
öyle kuru gürültüye
pabuç koymazdın
afilli hayatlara
rağbet etmezdin
amma velakin
afilli yüreği teğet geçmezdin

adın gibiydin hani
insanın az bulunanından

ne ganiydi
sendeki yürek öyle
tabiri caiz ise
mangal gibiydi şöyle
oysa topu topu
bir karış boy vardı sende

lokmanı paylaşırdın herkesle
eyvallah’ın yoktu kimseye
tekmil derdin
çocukların
bide sol yanını çalan adam
şugar kadındın vesselam

ne acelesi vardı bilmem
herşeyi böyle severken
geçip gitmek
gidip de dönmemek
senin tabirin ile
ne manaydı o öyle

gerçi akıl sır
ermezki senin işine
bir bildiğin vardır yine

pencere önünde kuşlar’mı aç’tı
yoksa sokaktaki kediler mi
ağlayan bir çocukmu vardı
bir yerlerde
yoksa
onarılacak kırık bir kalp
sana mı kalmıştı
senin’kisi zaten
oldum olası harap

ah be nedret
yaptın yapacağını yine
kime bıraktın kuşlarını
kime emanet ettin yavrularını
kime
bak kocanda
dayanamayıp ardından
bırakıp gitmiş işte

neyse
bizde şafak sayıyoruz
artık geriye
kimbilir belkide
buluşuruz yine
bir yerlerde


02.09.2010
ferhan erdoğan