Yürüyorum sessizce gölgeme basa basa
İzi kalır mı bilmem yorgun ayaklarımın.
Avuntu benimkisi sonbaharın sonunda
Gizi kalır mı bilmem argın feryatlarımın.

Güneşin ışıkları sırtımı sıvazlıyor
Saçlarım yapış yapış ter doluyor elime
Gönlüm de güneş gibi öteleri özlüyor
Birlikte batıyoruz, ramak kaldı ölüme.

Hicran düştü gönlüme ok gibi saplanıyor
Körpe yavrularımın doyamadım tadına
Dertlerim katmerlenip gün be gün katlanıyor
Keder, keder, hep keder, artıyor inadına.

Bir bulut yükseliyor kararıp döne döne
Şimşekler karanlığı yırtıyor hançer gibi
Felaket adım adım savruluyor bu yöne
Hükmünü yürüten kim, kimdir bunun sahibi?

Çığ düştü üzerime ağustos sıcağında
Beyhude arıyorum sığınacak bir liman
Ölümden korkum mu var, olsun yar kucağında
Vereyim son nefesi, yüreğim dolu iman.

Çanakkale