Çok gençti,daha otuz iki yaşında.
Pırıl pırıl bir genç adam,boncuk gözlü,
İşinin de zirvesinde ve talihsizlik işi de,
Araçlar,onların sağlam olması,can kurtarması,
Can güvenliği olmasıydı.

Tanışmamızda bir araç problemi ile olmuştu.
Bizim başımıza gelen bir sıkıntıda,
Kendi derdi gibi can havliyle imdadımıza koşmuştu.
Nerden bilecektik ki bir gün onun başına gelenin,
Kurduğu tüm gelecek planlarını yıkıp geçeceğini,
O güzel insanın bir tekerlekli sandalyede oturacağını,
Asla bilemezdik.

O sakat kalmayacaktı.
Eğer başına gelen kazada, emniyet kemeri olsaydı.
Daha dikkatli olsaydı sürücü ve yerdeki gizli buzu görseydi,
Trafik sorumluları oraya dikkat işareti koysaydı,
Kaza anında yardıma gelenler,
Cehalet içinde onu ordan oraya savurmasaydı,
Bugün gene eskisi gibi,çalışan,eli ekmek tutan,
Eşine,çocuklarına bakan biri olacak,
Onlara muhtaç yaşayan biri olmayacaktı.

Bana bir gün dedi ki ayağındaki sineği gösterip,
Ne şanslısın,sen sinekten kaçınıyorsun,rahatsız olup,
Fakat ben sadece görüyorum,o beni hiç rahatsız edemiyor.
Çünkü onu hissetmiyorum.

Bu kötü bir hikaye oldu, hepimize de örnek,
Demek ki alınacak derslerde çok.
Kaybedilecek hayat yok hiç birimiz için,
O zaman önce trafik kuralları var yadsınamayacak olan.
Sonra bilinçli araç kullanmak,asla alkollü sürmemek,
Ne kendi hayatımızı ne de başkalarınınkini tehlikeye atalım.

İlk müdahale bir insanı kurtarır ya da öldürür.
Ya da sakat bırakır.
Bilmediğimiz bir işe kalkışmayalım ve bence hepimiz,
Bir ilkyardım öğrencisi olup,
Acil durumlarda ne yapılacağını öğrenelim.

Hayat hem güzel hem de kısa,
Boş yaşamamalı ama bilerek,öğrenerek,
Özellikle yaşama değer vererek yaşamalı.
Sonra kaybettiklerimize ağlayacağımıza,
Kimseyi kaybetmeyecek özeni göstermeli.
Hem kendimizi hem de tüm insanları sevmeli…

Aynur Meydan