Omzunda hayatın ağır yüküyle yürürken zaman
Düşüyor akşam dağlara
Gülse gözlerin bir kere bana
Güneş, meyveleri olgunlaştırırdı hâlâ

Dokunmadan bir kere ruhunun derinliklerine
Akşam düşüyor evlerin perdelerine
Gün geçiyor, yazdan kışa, kıştan bahara
Ve sanma ki insan olabildiğince genç hâlâ

Gözlerimde eski günlerden kalma bulutlar
Eridikçe yakıyor, canımı mumlar
Her bahar ağaçlarda kuşlar
Vazgeçilmiş aşkı mı muştular?

Masumane akşamlarında dinlerdim nehri
Ne dert olurdu ne de bilsen ah kederi
Öyle uzak ki şimdi düşlerimin beyaz teni
Gözyaşlarımı silmeyen pamuk elleri.

Hayat o kadar zor değildi aslında
Aslında değildi hayat o kadar zor
Olabildiğince yorgun bedeni
Taşıyor şimdi hangi kederi?

Gözlerimde eski günlerden kalma bulutlar
Eridikçe yakıyor, canımı mumlar
Her bahar ağaçlarda kuşlar
Vazgeçilmiş aşkı mı muştular?


M.S./2010
KAHRAMANMARAŞ