Diyarbekirli Barış derler adına

On beş yaşında/ delikanlı çağında

Bir filiz saklı nasır tutmuş bağrında

Ağla da büyü Barışım ağla da büyü

Sakın tutma gözlerini

Diz çöktürmüşler babasına

Anası desen karlı dağlar gibi

Her gece çığlar kopar yüreğinden

Ağla da büyü Barışım ağla da büyü

Ağlayarak büyüsün gözlerin

Her gün çıkardık hüzünlü yokuşları

Sıkı arkadaştık

Beraber güler, beraber ağlardık

Yediğimiz yaralar ayrı gitmezdi

Durmazdı yerinde haylaz

Hemen de çıkardı adamın damarından

Hayın ve çakallar ulurdu dolunaya

Biz konuşmaktan yanaydık

İt gibi bağrışmaları sevmezdik

Kırdıysak bir soğanı kırmışızdır

Yaşıyorduk be kendi halimizde!

Hatta beraber girmiştik mahpusa

İffetli bir kıza asılan şerefsizlere

İndirdiğimiz yumruktu suçumuz

Gül bile yetiştirirdik dört duvarda

Ne olduysa o gün oldu arkadaş

Tıpkı ayrılık filmlerindeki gibi

Son kurşunla düşerken omuzları

Tuttum...

Yetiştirdiğimiz güller soldu önce

Sonra elveda etti bakışlarıyla

Sağ eli sallandı kollarımdan

Öylece kalmak düştü bana

Kırmızı bir gül parçalanmış yakama

Puslu çatışmaların gecesinde

Masum masum kayan umutlar

Özlediğim aynı iklimin kokusu

Kardeş dediğin kardeşi vurmaz

Öyle öğretmiştim yiğitlerden

Ah ulah ah yine kapanmıyor gibi

Gözlerimin hüzün çeşmesi

Yolun açık, yolun kutlu olsun Barışım

Barış getirsin bu sessiz gidişin...

By