Tohum ve toprak
Sevmek ve insan
Nasıl atılır yeryüzüne
Ham gönül;
Toydur, tazedir.
kalp aktıkça sevgiyle
Vurur duvarlarına
Sevginin dalgaları.
İnsan sevgi tohumu
Ekmeli birbir
Vurulan bir gönülle
Kendi gerçeğine yürümeli.

Evet,
Meşru ve doğru
Ne varsa, insanın evet dediği,
Saf ve temiz
Arı ve duru
İyi ve dürüst
Ta candan gelen
Ne kadar bildiğin erdem,
Tek tek yeşeren
Filizleri akıl, vicdan,
Ve Haktan gelen bir öğütle
Yeniden hatırlayan
İnsan unuttuğunu hatırlayan.

An an
Yaprak yaprak
Kalbine gelen tüm vesveselere
İnat:
Diren, yılma doğru olandan
Uğraş ver.
İnsan, hakikat üzerinde
Ayakları dik duran.
Üzülme,
Artık ne sapkın
Ne köfne duygular engel
Hepsi koca birer yalan.

İşte
Muhabbetten olansın
Sevmek güzel, doğal olan
Fıtrattan gelene bağlanmak
En başta olduğun gibi olmak.
Hakla olmak haklı olmak,
Kendine gelmek
Kendini bilmek
Yaşam kodlarını yeniden bulmak,
Hakka çağırmak
Kendi saf temiz fıtratla bir olmak.

(Ağustos 2010 İstanbul)