Gözlerim açıldı, ölüm karşımda belirdi.
Ömrümün yol haritası ikiye bölündü;
Yarısı annemde, yarısı babamda
Umutsuzluğa, imkansızlığa yol göründü...

Gideyim, öleyim dedim, olmaz!
Ölmek ayıptır dediler!
İçime hem yazı, hem kışı koydular,
Zamanı beklemeye aldılar...

Boşlukta kaldım,
Kaleden kaleye yuvarlandım;
Kaleler boş, bekleyen yok
Bir ileri, bir geri gidip geldim...
Uçmak istedim,
Kanatlar ödünç;
Uçmak da yasak, ölmek de!..

Oyuna devam;

Alladılar, pulladılar
Aynı kaderi tekrar elime koydular,
Aşka duraklar ekleyip bekle dediler;
Ara istasyonlara bekçi oldum
Bekledim, durdum...
Karasına da, mavisine de
Her geçen trene el salladım
Ama benim için inen olmadı,
İçime akan yaşı kimse görmedi,
Yüreğim ıslandı,
Gönlümden onlarca kaldırım taşı düştü;
Düştü de yerine koyan olmadı!

Bizim istasyonda tren hiç durmadı;
Gözlerim istasyonda,
Elim havada asılı kaldı!..


Ankara/04.08.2010