Bu mevsimde neden çekilmez olur bu şehir,
Neden yıldızsızdır geceler.
Neden karanlıklarda yanlızım.
Bir umut dal gibi uzanıverse,
Uzanıp dokunuversem ellerine.
Sıkıca kenetlesem ellerimi umuda,
Kırılası kollarımı baglasan zülfün teliyle.
Kopmasa,
koparılmasa...
Çökmesin sevdamıza karanlık ilk geceden.
Solmasın çiçeklerimizin rengi,
Bu mevsim böylemidir bu şehir.
Hep hüzün rüzgarlarımı eser,
Dökermi yapraklarını sevda çiçekleri.
Olsun ben hazanada razıyım hadi gel,
Yarama bir avuç ilaç ol en güzelinden.
Ya bu karanlıklarda öldür ya tut gözlerimi gözlerinde..

Bu şehir her gece öldürüyor beni,
Bir sarhoş narası gibi üstüme üstüme geliyor.
Karanlık sokaklardan çıkamıyorum,
Hep seni arıyorum bir fakir gibi.
Bir ev kedisi gibi kucagını,
Bir gül gibi gömlek cebini.
Sendemi gittin bu şehirden uzaklara,
Sendemi terk ettin bu gönül sarhoşunu.
Artık bu şehirde bir aşk aramıyacagım,
Artık bu şehirde sevmiyecegim.
Yaramaz bir çocuk olmak isterdim kollarında,
Şımartılmış.
Ama sen yoksun şimdi bir deliyim sokkaklarda,
Bu mevsimde bu şehri sevmiyorum.
Kırıp döküyorum tüm sokak lambalarını,
Karanlıklarda kalıyorum umutsuz.
Susuyorum uzunca bir zaman,
Sonra hıçkıra hıçkıra aglıyorum.
Gözlerimi kapatıp ikinci bir karanlıkta kayıp oluyorum......
Şair Cengiz Yılmaz2010