Yetiştim son demine öykümün
Çırpınan bir kelebeğin telaşlı kanatları gibi
Bir arayış koşuşturmasıydı gördüğüm
Savaşlar ortasında bir ananın feryadı gibi…
Asıl aldandığımız beyinlerimizdi,
Kendi, çok güvendiğimiz zihinlerimiz…
Ya da yeterince sadık değildi,
Hani o çok sevdiklerimiz…
Derler ya, yalnızlık paylaşılmaz,
Paylaşılsa yalnızlık olmaz,
Yine de güvensiz gecelerde, bir sese ihtiyaç duyarsın
Ama bilirsin, insan insanın kurdudur ancak…
Bir yastıkta teselli ararsın
Bellidir yüreğin iflah olmaz…
Ve son bir kez ağlayayım bu gece
Ve bir sel çağlasın ardımdan,
Eğer dinecekse yangınlar,
Körelircesine ağlayayım bu gece…
Belki de benim şahitliğimde ancak bu kadar sağırlar
Bütün acılara kucak açmış sevdalılar…
Ve ben bir failin meçhul tanığıyım,
Ömrümün,
Sevda zaman ayarlı takviminde…
Ne zaman vazgeçilecekse acılardan
İşte o vakit, kalbim örsünde bir çekice kurban gitmeli
Ve belki o zaman kocaman ellerim olacak benim de
Ve sevdalıların arasında istediği gibi dolanacak
Aşk fırtınasında gemileri batırmak için değil,
Kollamak için dolaşacak
Ve belki o çok sevdiğim,
Egeli kızı,
Ve o çok sevdiği deniz kenarında
Bir sevdiğiyle el eleyken
En ferahlatıcı rüzgarı parmak boğumları yana yana
Yüzlerine vuracak…
İşte ben o zaman derim ki
Son defa ağlayayım
Ve ardından kör olayım
Sel götürsün bastığım kaldırımları
Ve varsın körlüğümle şenlensin sevdiklerim
Belkide şahitliğimdedir onların esirliği,
İşte bu yüzden belkide,
Hatta sırf bu yüzden,
Varsın diyorum kendi kendime,
Bu kez de kör olayım…

A. Selim AKOL