14
Yorum
5
Beğeni
5,0
Puan
3069
Okunma

ilkbahar yüzünde oyalanıyor mu hala
gözlerimi gözlerinde emanet bahçevan bırakırken
tarumar bir gülistanı beraber suluyorduk
tabiat hep yeşil kalacaktı güya
öyle biliyorduk...
hiç unutmadım seni ’imkân/sızım’
kendimi yitirdiğim tüm mekanlarda
başımı kaldırırıken dizlerimden
karşı kıyılarda seni buldum
deli gibi boş tasvirler çiziyorum
sana yangın duran isyanıma bakıyor herkes
bildiğin bir pandomim’in resminde soluyorum gıdım gıdım
nefes nefes
bu ahraz salaşlığımın dağınıklığında
içinden akan şiirleri dolduruyorum ruhuma
intizar etmiyorum hiç
hakkımda değildi zaten
seni çok sevdiğimin itiraflarında bükülüyor dilim
hayalini sürdükçe gözlerime
bir o kadar körleşiyorum
bir defa baktım aynaya senden sonra
saçımda beyazlar katlanarak çoğalıyormuş
sana sonsuzluğuma yürüyorum ’imkân/sızım’
anla beni
sana söz veriyorum
sana hiç siyah saklamayacağım artık
kaderimden başka..
tüm karalarımı üstüme giyinip
seni bekliyorum
ne kadar namludan çıkacak kurşun gibi duruyorsam da
bu aşk’ın aşikar faili oluşumdandır
aldırma sen bana yine de
ben sana verdiğim acılara bedel ödüyorum aslında
zamanı zulamda sakladığım bir tescil sandım
belkide
sana vaktinden geç kaldığımdandır
yeni yeni anlıyorum
’imkân/sızım’
mısralarına sahur kalktığımdan beri
tuhaf bir oruca bedel duruyorum
mideme hiç birşey inmedi senden sonra
şiirlerinden doyuyorum
Faruk Civelek
5.0
100% (12)