Zerreden göklere ne varsa; bütün silsile
Kulağıma fısıldıyor “Yeryüzü bir aile”
Hepsinde bir düzen ve ihtişamlı bir uyum
Ben ki bu ihtişamı yaratanın kuluyum.

Görev taksimi var, hem saygı yekdiğerine
Huzur var, saygı görünce kendi değerine
Huda haykırıyor; dev kâinatın diliyle:
Alın, gösterdim size, işte budur aile.

Anne evin güneşidir, Baba dünyası
Silmeleri gerekir nefreti, gamı yası
Güneş küser mi dünyaya? Olur, hep karanlık.
Güneş görmeyen eve uğrar mı hiç aydınlık

Anne kollar gözetir efradı aileyi
Evlatları uğruna çeker her bir çileyi
Bir tavuk bile yavrularını sakınırken
Düşünülür mü anne, yavrusunu terk eden

Çocuklar evin yıldızıdır, parlak ve narin
Başına taç yap; hem geleceğindir hem yârin.
Yıldızlar göklerin kandili ve süsü bir bir
Yıldızsız, soğuk, durgun bu gökyüzü de nedir?

Ah, böyle olsaydı bütün aile fertleri
Hiç kalır mıydı geriye tek bir dertleri
Aile nasıl olması gerek, işte evren
İbretle bak ve gör; aileyi ondan öğren

Rifat SAĞLAM