Hepsi çekip gittiler; ne yar, ağyar kalmadı,
Elli yıllık ömrümden, bana bir kar kalmadı.

Sermayesiz işlerle, gördün mü bir semiren ?
Gül mü bırakır sandın, her gün kapımdan giren.

Öyle bir yare düş ki, olmasın dünya kabir !
Duraksız divaneydim, ne gezer aşkta sabır.

Yanağı yangın yeri, tutuştum da zülfünden,
Hoş gelir yanmak bile, bir şey gelmiyor elden.

Sen ormanı yaktım san, tutuştu işte deniz ,
Yok mu senin haberin, aleme faş olduk biz !

Göz yaşın nere düşse, gül açardı o anda ;
Görmedin, bilemezsin, gülleri kanayan da...

Bitti gül devranımız, dağıldı kervanımız ;
Gark olduk zulumata, ıssız kaldı hanımız...

Ahde vefa etmişim, yalanlara kanarak,
Ölümü öpmüşüm ben, yar dudağı sanarak.

Neden kana buladın, mis kokan ellerimi ,
Nereye saklamalı, şu kan sızan kalbimi ?

Yine de dön arkanı, sakın sen bilme e mi !
Sazı astığım gibi, sözü de bitirsem mi ?

Sözden kurarken saray, aşk kaldı bunun adı;
Sarsarken öteleri, suskunluğun feryadı...

Madem ki yola düştün, ha gerçek, ha da rüya,
Aşkın ebesi olmaz, o bir tohumsuz dünya.

Ne kadar uğraş varsa, ektiğini biçersin,
Mey doldurup tasına, kızıl bir kan içersin....





Hayrettin YAZICI