Halbuki ne hayaller kurmuştuk
Elele Gönül gönüle dostca insanca kalacak
Bir birimizi sonsuza kadar sevecek sayacak
Zamanın yarısında birakmak yoktu felsefemizde
Acı Tatlı günlerimizde bu güzel var oluşun içinde
Ebediyete kadar beyaz, bir sayfa açacak
Sözümüzü Namus bilip caymayacaktık
Mertçe sevgi Dolu yürekle sevecektik

Hani?

Ben ne savdalar tanıdım ne isanlar gördüm
Dürüst yüzleri Aydınlık gönülleri pak
Saf umutlu sevecen özde tertemiz insanlar
Mahsum Erdemli duygular taşıyan insanlar

Sense sevgiye mutluluklara insanlığa tokat attın
Varlığın insanlığın tükendi var oluşun içinde yok oldun
Böyle Yarı yolda bırakmak varmı insanlığın özünde
Yazık değimli yaradanın verdiği özde değerlerimize
Yer yüzündeki tüm güzellikleri bizim bilip sarılacaktık
Sevgisizlere Doğru yoldan sapanlara Örnek olacaktık

Hayatta hic döneklik yapmadım sözümdende caymadım
Çünkü söz ağızdan çıkar söz numustur şereftir haysiyettir
Dokuz boğumlu gırtlaktan gelen asaletin ta kendisidir
Kendinde o değerler yoksa Güven miyorsan niçin söz verdin
Sözünden Donen namerttir gafildir soysuzdur seviyesizdir
Konu ne olursa Olsun söz insan değerlerinin Altında olamaz
Yazık Olur sevgilere isanliklara dostloklara düşlere
Ve insallığımız erdemliğimiz var oluşumuz havada kalırki
Buda insan olma vasıflarını yok eder ve yok oluruz...

Oktay Çöteli