Güneşin batışını seyrederken,
Günün sessizliğinde seni buluyorum.
Seni anıyorum, seni yaşıyorum.
Yalnızlığımı hissetmiyorum.
Çünkü sen varsın benliğimde.
Sonra dağlar var, ağaçlar, kuşlar var.
Ve gölgeler uzayıp gidiyor işte.
Yavaş yavaş akşama yaklaşırken,
Ufkun güzelliğinde büyüleniyorum.
Kendimi bulutların üstünde hissediyorum.
Sanki göklere erişiyorum.
Evren o kadar güzel ki düşünüyorum,
Papatyalar, gelincikler topladığımız,
Birlikte dolaştığımız kırlar geliyor aklıma.
Ve ılık esen rüzgarın,
Tenime dokunduğunu hissediyorum.
Başımı kaldırıyorum,
Kırlangıçlar uçuyor gökyüzünde,
Bir güne galip gelmişçesine.
Dağlarda ise bir sükun var,
Görünenin görülmeyenin ötesinde.
Sonra çocukluğumuzun geçtigi yerler,
Oyun oynadığımız sokaklar,
Ve harman yerleri geliyor aklıma.
Uçuşan kelebekleri yakalamak için,
Nasıl koşuşturduğumuzu hatırlıyorum.
Hele ateş böcekleri topladığımız,
Geceleri hiç unutamıyorum.
Alaca karanlıklar çökerken,
Seni bekliyorum, seni seviyorum.
Ağustos böcekleri ise hala ötüyor,
Zamanı durdurun, durdurun dercesine…

Oktay Çöteli