mahreminde hayat istiflediğim bir şehirdi gözlerin
ben o şehirde yıkadım insanlığımı
yoksul kafiyeleri zengin ettiğim
bir şiirde tanıdım yüreğime kardelen çiçekleriyle giren o gizemli kadını
ve bir hoşçakal daha
gidenlere el sallamam artık,affet ALLAHIM bu uslanmaz adamı
oysaki
yetim bir çocuğun annesine olan aşkı kadar sevdim ben o kadını
bu kez ben mi gidiyorum
geldimi hayalleri yetim kalan içimdeki mahur çocuğun sırası
el sallamayın bana
küfürle andırmayın adınızı
ve ANCAK ölüm iflah eder
bardakçı konağındaki şu geçimsiz isyankarı
yüreğimin zulasında hatıraları saklı
ve gittim bu defa
ziyan etme yalnızca bir aşığa yetecek kadar kalan vedanı
bu şair bugün gider
yarın başka bir adam alır tahtını
vedalarını gelenlere sakla
ben sadece gidiyordum
bir gün senin yolundanda geçiyordum
felek mola verdi
bende durdum
ve bitti bardakçı konağındaki konaklama
ruhumdaki sonsuz mahşerde duruldum
elveda güzel kadın
artık yaşamıyorum gözlerinin vuslat rakımlı vatanında
sen mutlu ol artık
ben zaten yoktum
...............................