seni laf olsun diye sevdim
laf olsun diyeydi kimyasal a sosyalliğim
kendimi laf olsun diye soyutladım insanlardan
öylesineydi düşsel cinayetlerimi yokluğuna yüklemelerim

laf olsun diye odama nükleer hatıralarla saldırdım
seni var’oluşuma kızdığım bir gece sevdim
yaradılışıma isyandı seni sevmekle başlayan dizeler
seni "laf" çıkmasın diye terk ettim

her gece yatağa bir adamla giriyorken sen
ben kimsesiz bir mezarın taşında sokak çocuklarına tebessüm ettim
kanıyordu göğsümdeki "ülken" gerçekler tarafından kuşatıldığında
ben sana "laf" olsun diye ömrümü verdim

tercüme ederken sensizliğimi ahaliye
her dost muhabeetini "laf’ın" geçsin diye sana çevirdim
ben "laf" olsun diye senli alfabeler yaratırken
laf’ının bittiği yerde seni yeniden sevdim

şimdi mutlu ol’sarıl o adamın gövdesine
ben yalnızkende intihar edebilirim
sen’benim soluğum ensene değmeden tebessüm edebilesin diye
ben’adının geçmediği bir cehennemde yanabilirim

Gökhan Gök