gövdeme oturdu
sol yanımda ki yumru
kelimelerim dudaklarımda yapış yapış
öylece kalakalır zaman
sessiz bir itirazdır dilim
feri kesik
nefesi eksik...


sıradan geçiyor günler gözlerimden
sokaklarda sen sessizliği
pılım pırtım bir iki şiir
birde kırdığın kalemim
ne zamandır yazmıyorum sana sevgilim
uzun uzadıya seviştiğimi vakitler geldi geçti
sen gittin bir sabah
yatağımda kutup mevsimi
öldüğüm gün dedi dostlarım
evet dedim
öldüğüm günün resmi
hadi al
gururla as duvarına
ve baktıkça haklı gururunu yaşa...


sol yanım
son seferindeki bir otobüs gibi boş
sessiz ve sakin
durağan bugünlerde
hani taş atsan
sekmeyen, yutan bir deniz...


öyle ağırım
ve öyle ağır geçiyorsun günlerimde’n
sanki uzun metrajlı bir film
uyunup kalınan sonuna yetişilmeden...
asla sonu bilinmeyen...


kapattık kapılarımızı
eski ve boş bir ev gibiyiz
kendi kendimizi çektiğimiz bu fotoğraf karesi
içinde sonkez kucaklaşan ellerimiz...


A. Mete & S. Ş.